Otza zara

Igotz

 Otza zara, bai, iturri, zu ta zure inguru.

 Surik eztozu ezer. Zori onez? txarrez?

 Erdi-naspil bizi-ta, ez nik jakin errez.

 Baiña gura zeunkedaz beti durunditsu.

 Jaunak etzinduzan otz len-burubideetan:

 Lur-orpo, leza ta ibai al utsez sortzean,

 Ba-eban gar sutsua biotz zabalean.

 Zu be maitez egiña garai goen artan.

 Eten barik darizun zidar-ur garbiak

 Maitasuna kantagai, ala oiñazea?

 Guztiontzat ludia samiñez betea,

 Baita poz-alai egaz zeruan txoriak.

 Zu be, iturri gardena, ez beti malkotan;

 Ba-dozu biran naiko maitasun ekarkor:

 Oe apain eskinka oroldi zea or,

 Saratsa ta gurbiza beti lagunketan.

 Eguzkiak, izpitsu, egu-erdirantza,

 Sirats gaiztoz josi nai ba'zaitu ziztaka,

 Or dozu lertxuna zut, burua makurka,

 Beti gordetzearren zu lerden baratza.

 Zure griñaz daukazuz izadi-arnasak

 Inguruan leiaka, maitale bi iduri;

 Aize goiztar meia be ostoaz dantzari:

 Eder dituzu, antza, intziri ta ai-otsak.

 Bidaztia yoatzu, bidez nekatua;

 Ur ozkirri ertzean ezpana jarririk,

 Edari atsegarriz polito aserik,

 Lenari darraikio, indar-barritua.

 Biran -opagai ete?- zernaitik daukazu-.

 Zenbait baso-egazti ta eundaka zugatz;

 Areik kantari erne, oneik itzal malatz.

 Zuk, alan be, barnean sugarrik eztozu.

 Zure idurri antzeko ete nik biotza?

 Jaunak eskerrez ba'nau edertzen naroki,

 Zelan nik ordain antzo sua ez eskiñi?

 Enaiten, ez, sekulan, zu aiñatsu otza.