Lore likistua

Igotz

 Bide-egal nago zutik, lore likistua;

 ikus, oi zuok, aiztok!, nire samin otza.

 Ernai artu belarriz nire zin-oiua,

 poz urriz beintzat ase dakidan biotza

 Zori aldakor! Atzo poz-irriz ezpana,

 gaur negar zoramenak nau oiñazez jarten;

 oro atsegin atzo, maitezko laztana,

 orain zaldi-apatxen otsa dot aditzen.

 Eguzkik ez illargik ez ninduan atzo,

 ez eurik ez aizerik ez nik nekerazle,

 gau-iruntzak be ezin eustan poza itzo,

 auzoko iturri-otsa bai neban gar-pizle.

 Arrats batean, baiña, bare likitsa zan

 nire biran agertu; mamu iguingarriak,

 nigana igonik, zori txarra ekar eustan...

 Eta arrezkero ditut malkotan begiak.

 Eder nindun loretan Jainkoak eratu;

 nik, edertasun ori ezaindu gaberik,

 luzaroz gura neban baratz-ertz jarraitu.

 Pizti arek, baiña, itxi nindun likisturik.

 Gerora, irriz neukan ur-zelaiak nau iguin,

 atzo kantaria zan gau-urretxindorra

 mutu dot, ni loi ikusiz beretzat ez-duin.

 Gaur nire zoria bai dala latz, gogorra!

 Zugana digot, Jauna, damuz ta errukiz,

 goiko izarki lerdenez ez naizu lardaska.

 Errudun naiatzu-ta, begiak intz-bustiz,

 bean naukazu auzpez Zutzat negar-aska