Larrosa-legor
Onaindia, Yakoba
Ene biotz edermin, goazen atera
Egarri bizi au pizkat arintzera.
Negu buru soil ta arnas otza yoan da-ta,
Gabiltzan landara aize-bila eta arbazta.
Zelaien loratzea! Oro erne-naia
Izadi amandreren berbizte-garaia.
Dana bizitza barri. Lurraren antzalda!
Negu'k ilik eukana barriro biztu da.
Baratza daukot aurrez, sar nadin bertara,
Ta i, biotz edermiņa, lasa adi naitara.
Eguzki adar gori intz-zelai-zalea-
Gesal-oia laga ta goiztik da yagia.
Maite-mizkerietan diardu baratzan,
Aren lagun, oldozkor, ni bere loratzan.
Baratz oni eun esker, ain dozu beratza!
Ederkun-egarriz ez yat ilgo biotza.
Gari-azi soloan egotzia iduri,
Barrun dabilkit norbait yaio-naita urduri.
Biotz-semeak dozuz, barruko taupadak,
Yauzkan eguzkitara urten nai leukenak.
Gora doa, lurra urratuz, sorgin-ira-kimu,
An, bigura be pikor zurizkaz daukagu.
Bizitza danok eder uda elgaraiez,
Ta, bai Baratz bai biotz, oro erne gurez,
Lilitegia bai dot bitaiz ornidua!
Dana lore, pipila, adar apaindua.
Ikus-ala landare ta loratan oro:
Akara ta latosa, zangorri ta mao.
Ak gorri kukulua, onek buru zuri.
Ezti darioela danak txau ta guri.
Gau-izarren antzean, daukadaz dizdizka,
Aizek ikutzekoan polito zabuka.
Toki zorakor zear ara-ona ibilki,
Larrosondo abar zut ederrez dot aurki.
Aize-begira datza, arduraz zaindurik,
Baiņa larrosa baga, loreil-erdi izanik.
Ezin etsian nago, latosondo gazte!
Abar zut, ta lorarik ez; legorra ete?
Ur dabil lora-yorran gizon bat zaintsua,
Bein gogait egiteke lanari lotua.
Esaidazu, baratzain, yakingura ots nik
Lora-aroan gara, ta an zelan bape barik?
Bai, lora-aro da; baiņa, naita ondo landu,
Larrosarik ez dakar; legorra baitozu.
Orri ezez yantzia, ta antzu! Bat-batean,
Kisto'ren pikondoa senak emon eustan.
Madari-ondoari, zardiņa izan arren,
Alerik ez ba-dakar, aizkora ezartzen.
Areitz-enbor igarra mendian zertako?
Etxaldera dakarre, narraz, sutarako.
Listor ilik ikusi ete erlauntz-atean?
Or nagien zoria. Yarduizu lanean.
Betaz aratu begi nork bere burua,
Ta alegi ontan, bekus, ete dan sartua.
