Eskuak uts

Jakoba, (A.)

 Ez dakit nik, baña bai laño ta mendiak...

 Min dot biotz erdian, oso ikaragarri;

 Lotsa naz soin dardara, matrail-azal gorri:

 Naita luzez bizi, uts doduz esku biak.

 Min baltzez zamaturik mozkortua nabil;

 Negar-ibai begiak ta buru apala,

 Norantza zuzen daiket ene urrats argala?

 Ai ene! Zer gerta yat? Eskale naz zirtzil.

 Bai, aritz-kima luze ene esku igarrak...

 Ez baitira egundo ezertara saia,

 Ezta iñoiz be oratu ez atxur, ez laia.

 Ta gaur dakustaz miñez, erreka idor, utsak...

 Noizka, giz-barne griña garatu orduan,

 Ames urdin oingeak eio ditut zoro;

 Baita baratze zear larrosa ta mao,

 Sarri laztandu bere, irrika mosuan.

 Eta zer? Mintza naiten orain lots utsean:

 Ez dot lur gañez bein be sokillik irauli,

 Ez muño-egaletan sasirik ebagi,

 Ez zugatzik birlandu ur-ertz oztiñean.

 Ez dot iñoiz azatzik soloan atera,

 Ezta oraindikarren azirik ezkotu,

 Artorik ez garirik igitaiz ikutu,

 Jainkoaren esana botaz saietsera.

 Ez dakit nik, baña bai laño ta mendiak...

 Geroztik naz gau t'egun zerurantz azartu,

 Urdiñaren ixilla nairik estalgetu;

 Alan be, mendeko nau ezin-atz lodiak.

 Jauna, Jauna, erruki zakidaz or goitik;

 Ez nagizu betikoz albora egotzi.

 Zuk, oi, nagizu indar orioz igortzi,

 Ta nire atzak dozuz arnariz jantzirik.