Erreka ertzean

Igotz

 Eguna urratu-ala, Jainko guren ori!

 oiuka nagokizu, barrua irrits jori.

 Beiñola jolaska lez eder Zuk ereiña,

 jaso nai neuke pizkat, bai nintzan oreiña.

 Goregi dakart beti gose-guramena,

 beian eukirik apal zure eder goiena.

 Zure antz-irudia zot ezker-eskuma,

 zeru-lurrak sortzean Zuk barreia zama.

 Lagun zakidaz berau maitatuz ulertzen,

 begiak beera jetsiz Bere gurle izaten.

 Goi-oiñetzak aurkituz soin eta gogo Zu

 otsein zaidazan beti, barne-leia gartsu.

 Ur daukadan erreka dot nik laztan oso,

 ura, lorak, sustraiak gura ditut jaso...

 Zuk erne-az zenduzan jainkozko arnasaz,

 Zeuk zainduz iraun-azten dituzu goi-loraz.

 Esan eidazu, arren, Jaun jakintsu orrek,

 zer diñotsen urari lore dardartiek

 Zer diñotsen urak, zer?, gabaz loratxoari..

 Maitasuna kantatzen al alkarri alai?

 Jakin-min naz, o Jainko! Jakin gura neuke,

 era berean maite zaidazan nik Zu be.

 Esaidazu barbar zer diñotsen alkarri,

 nik be olan itzegin daizudan Jaun orri.