Ego
Igotz
Ego, erreka lerden! Emen nok mintzo-min!
Gaur, beintzt, itz egidak ez ulu, ez zotin:
Orrek naiko entzunak ditut oso gordin,
Ta begoz oraingoan enegandik urrin.
Elgeta, Mallabia ta Urko ire sor-leku,
Arri-sabelpe jaio arren, ez az iņoiz izu;
Nirņirka oi dok lurra poz aundiz alaitu,
Abotsa izan ik ezti, zidar baizen zalu.
Lertxun, altz, leizar, areitz ta pago, eundaka.
Or-eman dozak ernai ta buru makurka;
Goiz eta arratsez oro, iņoiz aspertzaka,
Igaitik yagok alai maiatza ereska.
Irri-poz bete yabilk Eguna zorotxo,
Maitemindu kaskarin biotz gazte antzo:
Ire otsa-ari gaiņez kulunka gogozko,
Jaio-barri bai'litzan beraren mutiko.
Goian txoriak deda ire ertz urdiņean,
Bai ta neskatxa goizez, txangilla gerrian,
Igana doa pozik, amesa barnean,
Ta ik -maitale izan- pa ari, ezpan-ertz gorian.
Mendi-beera oala, lotu au gizonak,
Eta or dituk ire leiazko ai-otsak:
Korta-barne esituta, murruza zezenak;
A ta i eraso batek nastu, azke-griņak.
Gero, bidean, ibai nausira orduko,
Ermu ta Eibar dituk lagun bi gaiztoko:
Lenago ire zoazan euskera mintzoko,
Gaur, erdel-zaletuta, egiņik besteko.
Begitan au aspaldi Eibar'ek gaiņera,
Ez yagok iņundik be ire ulu-otsera,
Arresiz estuturik jaurti au lurpera
Ta i or abil euzkige zator baltz antzera.
Ni egaz naioakik adimen-indarrez,
Ene gogoa iregan yoat asperenez,
Ik bai dok sarriro jazten ames-lorez,
Oiņze-aldian be goi-eroapenez.
