Azur gura zaitut nik

Igotz

 Orrela ba litz, Jauna, ez litzakit obeto?

 Azur gura zaitut nik, eta aragi gorrizka.

 Gaiki naiago zaitut ene begiz neurtzeko,

 apur baten zaidazan biotz-miñez besarka.

 Gaia nai zaitut, Jauna, sugar-lorea iduri,

 ixil-ixillik eta negarrari emona;

 aldiaz beti eder, amai bage ta urduri,

 niri malkoak txautzen dozula zoriona.

 Orrelaxe nai zaitut, izadian gurena,

 dirdai zoragarritan, zelai pitxiz betean;

 odei illunska erdian euri jas biziena,

 maitezko sumendi bat giza-osin-barnean.

 Ni ar bat nozu zirtzil, ezer-eza ziurrik,

 olan ninduzun erne, eta zaitut jauresten;

 aurreko makur ortan begi biok jarririk,

 munduz jantzita zaitut dardarati ikuskatzen.

 Urrun zakustaz baiña, oben-erbatz artean,

 ta nik, Jauna, zergaitik argiago ez artean?

 Nik etzaitut gogo, ez, sasiaren errean,

 biotz ondoan baiño sugar biziz kiskaltzen.

 Oiuz bada diñotzut: «Zatoz poz-iturria,

 zatoz maite-truixua; uiol naizu osoro

 betearen betez ixuririk grazia,

 zoriontsu bizi nadin Zuretzat aldi oro».