Ameslari bi
Okil
Auzo bateko neska-mutillak
urtez kide bikotia;
neskak jateko saltetxe,
mutillak zarpiltegia.
Neskari aitak utzitzen dio
baratza lorez jantzia,
neska-mutillen oldozmenian
amesetako tokia.
Neskatil ori, neska ona da;
baiņa... polita... urruti;
ederra ziņez, biotz-goguaz,
ala ere dago itunik.
Mutilla degu barazki jale,
bizi da larre-janetik;
te olerkari danez, neskaren
baratza jotzen du begiz.
Mutikuari aitak utziak
iru anei bonbil zarkin,
simaur mordo bat astoarena
astoa bere gurdikin;
larogei zorro zarpil-zazarki
burni zarretan bi upelkin,
bai eta ere orrez gaiņera
etxea gauza guztikin.
Zapi zar oiek kutsutuk zeuden
iņun ziran gaitzarekin,
baztanga, legen, sukar-ustela,
naiz koek'en kakotxarekin;
mozorro, momo, sits, pipi, koko,
auts lizun, kraka ta zirin...
zearo ,"jan" zitun gure mutillak...
Marrubi jaten zirudin!
Gau baten lotan zegoelarik
zerbaiten otsa entzunik,
lapurraren bat izan zeikela
igarri du berialarik.
Olerkariak estutu gabe
diotsa ostutzailleai:
"Egun argitan nik ezin deana
gabaz nola billatu ik?"
Aspalditako zaldunen ordez
gaur dira tarrantadunak,
orrelakori ez dio itxoiten
gure neskatil itunak.
Baletorkio, artuko luke,
oiņezko ezer ez duna;
olerkariak esan nai zion,
ordia... lotsakizuna!
Baiņan noizbaiten idazten dio,
urrutiko bat bezela.
zenbat nai dion adieraziz
ta ziur itxoin dezala.
Bost bat eskutitz egin ondoren
itxaropenduz orrela,
seigarrenean, otoi arentzat,
oroituz, egin zezala.
Eskutitz gabe gure neskatxa
mutilla iltzat utzirik,
jantzi argiak baztertu zitun
alarguntzat gelditurik.
Ortan mutilla damuturikan
lore t'olerkik utzirik,
aurrekaldian ager zizaion
oraindik bizi-bizirik.
Luzatu arren, ezin ba utzi
ipuia bukatu gabe.
Ezkondu ziran, egin ere bai
biak nai zuenen jabe.
Baratz ederra edukitzen du
igali-barazko jaleak
naiko diona ere ba-dauka
txardin zarraren saltzaillek.