Lengo Bertso zarrak
Bizi Nai
Orain bi milla urte inguru
bezela ziran asiyak
Erromatarak berendu nairik
gure sazpi probintziyak.
Garai artako abarkadunak
ziran jeniyoz biziyak,
baziran penaz amildu eta
beren ezurrak autsiyak.
Lastimosuak izatigo ziran
ayen orduko antziyak.
Garai ortako gerrero zarrak
ziran gizon onraduak
asiyuetan irabazita
artzen zituzten graduak,
irurogei ta lau urtekuak
bazebiltzan soldaduak
orain bezela etzuen iņor
engaņatutzen diruak
Lekobide ta Osabal ziran
Kantabriako buruak.
Aitona ayek zer pentsatu zuten
azkeneko eriyotzian
ez genduela jakin izandu
pena daukat biyotzian.
Arratz guziyan otzaz guardiyan,
egunaz berriz gosiak
zenbat naigabe igaro zuten
Erniyoko gurutzian,
ayen orduko oraziyuak
ederrak izango ziran.
Gure iseben amen amonen
osaben aiten aitonak
emen fueruak defenditutzen
ibillitako gizonak.
Bertan batalla irabazita
gero Erromara joanak
Otabianok galdu zituen
bere biziko lagunak,
aundi gaiztoak diran tokiyan
pagatzen du txiki onak.
Arrosa baņo zabalagoko
gure sazpi probintziyak
baratz eder bat bezela zeuden
guziyak lorez jantziyak.
Lau Espaņiyan morroi gaudenak;
iru an ditu Prantziyak,
gizon gaixto bat dala mediyo
ondatu giņan guziyak
beste munduan ikusten badet
eman biaizkat graziyak.
Persegituak izandu gera
juan dan zenbat urtian,
asko zabiltzan agindu nairik
Kantabriako partian,
mantxa gabeko lore ederrak
estalirikan lurpian,
errespetua gordetzen zuten
Lartaun emen zan artian
oraindik ere garaya dago
berriro saya gaitian.
Geren sallari segi zayogun
ez bestetara mugitu,
motiborikan asko badaukat
ongi esanai baditut,
ni engaņatzen ez baldin banaiz
Euskal erriyak baditu,
Kantabriaren izenik ere
nai ez dutenak aditu
sazpi senide ama batenak
ezin gerade alkartu.
