Udaberri eresi

Muniategi, Sabin

 Udaberria da bai eta,

 bere eguzki, indar berritze

 aize epelez,

 bere esnatze

 lore-iantzizko

 txiokada pozgarriz,

 biotz deika dator bizia

 amets-erroakin

 lurrean, gogoz sustartua.

 Deika dator bai,

 ler-zori... Au, bizi-itzarkera

 eder-sorburu eskugarri!

 Dana, maitebide

 itxaropen ernez,

 dana,goiz-gora bigunez

 eta, adarrik adar,

 zelai eta larrez...

 deika dator guztia

 goibideak erletuz,

 aize pinportuaren

 larrosatasunez.

 Eta, bizidun bizi, landare...

 danak bat-batean,

 eguzkiaren ikutu

 etorri gartsuz,

 biotz muin, txustarretan gora

 lurra ezetuz,

 bide-ikara eztia dariote

 lorrail argiaren

 emai lurrintsuz!

 Eta, gazteak ere

 bere, gazte ametsez,

 bere, begirada,

 argi baikorrez

 aidean zeruratu dira,

 -aidean aide-

 gogozko lorketa betean,

 aizearekin aizeka

 eta, txoriak bezela

 mokoka eta, egan!

 Deika datoz bai otoi-eskariz

 biozkada goitarretan narrez...

 (illargi eta izarrak naste)

 laño beltz ta illuna ezetsiz,

 oin arin eta, aopekotan,

 eskuz-eskuzko begiz datozte,

 eguzkitasun zoragarriz!

 Eta, itzartze, otoi beroetan

 goituz datorrena amets-argiz...

 dana da, gogo, nai aundi bat,

 dana, egada bizigarri bat,

 elkarmiñezko aizeratze

 ta, itxaropen ale eder bat!