Mintzo ixil baten aoz

Muniategi, Sabin

 Mintzo ixil baten aoz,

 (azalkiro ta barrenez)

 biziaren oñotsik-oñots,

 begipean dabiltan izadiz...

 zugaitzak, basoak, ibaiak,

 landa zoragarriak...

 aizearen eragin gozoz,

 (orain etzan, gero iagiz)

 itz dagite bai mintzo ixillez:

 goizeko intz bustiaren

 eguzkimin atsegiñez;

 gabeko illargi betearen

 izarbide laztanez...

 itz dagite beren berez,

 adarrik adar, zelairik zelai,

 goietako odei, lañoz,

 urgain eta ondarrez,

 itz dagite xurrumurka

 bakoitzaren bakoitzez

 beren makurtze, goiberatan,

 itz dagite gauza guztiak

 bizi izatearen biotz beroz.

 Ta, zeru goi, lur bazterrak

 mintzairarik arrigarrienean

 aoz-aozko betiratze,

 edertzarik ederrenean

 nola elekatzen alkarrez,

 biziratzen diran ikusiz,

 biotzez nabilte eta, gogoz,

 bai kanpokoz bai barrengoz

 dei ixil ta ertzungarri orren

 izatearen sakontasunean,

 ene egoak aizeatu

 eta, betirako iantziz...

 Mintzo ixil onen edadura

 mintzaira ezkutu, zabalean,

 biotz-begi urduriak itzuliz...

 bai, ni ixillik nago, ixillik,

 neure ikuste eta entzutez,

 ezin geiagoz, zinets eziñik,

 ixillik nago, ixil-ixillik,

 zugaitzak, basoak, zelaiak

 bakoitzaren bakoitzez,

 nola alkartzen, ematen,

 nola biziratzen diran

 bein betirako ikasiz!