Lorein bidezko oarpenak

Muniategi, Sabin

 IZADIA ederrik, alai, gorakor ikusiz

 azpiraturik neguaren latzdura ta nekea,

 Loreil bidez igaro izan danak, berein aldiz,

 ba-daki zelangoa dan udabarri arnasa,

 zelangoa dan aro onen gorakunde jasa,

 aize ta euriz, berotzera datorren eguzkiz

 lurra dakusgunean orlegi biziz betea.

 Bizia soñekotu danean emoidun biotzez

 gizona ezinbizirik murgildua dabil

 munduari darion garratzdura illun, baltzean

 itota, ainbeste larriduraz, mutu ta ixil,

 izadia maitasunezko eskeintza zabalez

 loratsu dakusgunean, ameskari ta bipil,

 bizi-itxaroz erroturiko etorbidean.

 Gizona ergel, zaputz ta, alkar artu eziñez,

 itsurik darrai, gorrotozko etsaikeripean,

 ondamendizko eriotz-ereintza gaizto, lorriñez,

 maitasunari bizkar emon ta, norkeripean

 burua estalduz, urtenbiderik ezpalitz lez,

 bereganduriko loi ta, erosotasunpean

 sortu izandako aundikeritasun utsalez.

 Egia da lurra ederra dala, argiagoa,

 odeiak urrunetara aldatzen diranean

 ta, txoriak abarrik abar, txintada otsean

 dabiltzanean euren pozkarioa azalduz.

 Egia da alatza dala lurraren ganean

 begiz begi, dirdiratutzen dan maitezko soa,

 aizea epel, gozoro, zabukatzen danean...

 Alatza da, miraria, Loreillaren biotzean

 zitutzera datorren aroa Lora usaitsuz

 ia zelan ta zergaitik be eztakigonean

 aurkitzen garala biziaren olako ezkutuz.

 Alatza da bai, miraria, sorkuntza betean

 ain gorakor dakusguna Betikoaren ikutuz

 ta, ederrik, aurreko baso, landa, latzinean...

 Ta, gu, itsurik, betillun, emen gabiltza narrez,

 geure biotz ustelakaz, betiko gutarrean;

 emen gabiltza zitaltsu, argaltasun makarrez,

 mundu zorabiatu erre onen sumendipean,

 zer izango, zer gertatuko ete dan bildurrez,

 erasoa buru ganean, bertan dogunean

 aundi-maundidun bi laterriren eragin txarrez.

 Kutsadura bako mundu garden, gizarte alai

 udabarritu bat, beren soindura anaikorrez

 opa nai genduke bai; maitasunezko sendakai

 osasungarri bat, beren eratura baikorrez

 zintzoa ta esku zabala, bizi-pozez, ernai,

 olla nai genduko ERRI ARNAS onurakorrez

 ekintzatua, gogo ta biotzez ederrik, blai-blai.

 Lana ta itxaropena lekarken bizi-sena

 ugaritu bedi, errotu, biotz jakinduriz

 bake ongarrizko anai-arte bar lekarkena,

 beren giza-urun egintzakor, ta bizigarriz,

 aberastuz erriaren izate, altxor beñena,

 biotza ta arima, gogoa dan betiko ariz

 aintziña urrun batetik etenga datorrena.