Iztegia

Muniategi, Sabin

 Nire, zure, maite, atoz...,

 itsasoa, lurra, ta, abar,

 gizonaren iztegiko

 itz soil, arruntak dira,

 mende ta gizaldi zear,

 bakoitzaren izatezko

 gogapen, uste ta asmoz,

 egunoroko eitearen

 etorri ta, arremanean,

 diranak or adierazpen

 bakoitzaren adierazko

 bereizgarritasun xaloz.

 Erria, gizona, gizartea,

 berarizko sustrai ta ondorioz,

 munduko bizi-korrontaren

 eragin ta poderioz,

 ain ugari dabiltzan itz merke

 ezabatuak... Baita gero,

 beste askoren artean

 «aberatsa» ta «txiroa» ere

 beren zori ezberdiñezko

 atsegin ta arantzazko

 gizabide uztarripean

 erantsitako deitura,

 adierazpen iakiñaren

 bizi-moldeari darraie...

 Nik, alderantziz,

 beste oguzkera bat,

 enetzako beste iztegi bat daukat,

 zeiñetan oiek, adiera guztiok

 ain ezberdin diran

 enezko iantziz:

 Erriari, maitasuna deitzen diot

 ta, txiroari, Anai...

 Orrelaz, gero,

 nire muin, biotz barrengo

 ikusgaitasun ibillietan

 uberkatutako giza itzok

 aunditzen, ibaikatzen diralarik,

 maitasunez ondutako agerpen,

 iraultza berri bat da,

 ta, beraz, nire iztegia

 da, beste iztegi bat...

 zeiñetan, itzezko

 idierazpen guztiak

 ain ezberdiñak diran

 nire barrengo

 erabide sakonean.