Itxasoa

Muniategi, Sabin

 Neure biotzeko argi dizpillez

 or atera nintzan bidebera,

 bizitza beraren gorabera

 urdurietako eragin bipillez.

 Abiatu nintzan ezagutzera

 itxasoaren barruko negarra

 ta, aren kolko, itxas adarra,

 aren kresalezko igikera.

 Zuri, orlegi, urdin ta arre,

 berein margoko sakon-azalez

 aurkitu nintzan bakar, mirabe,

 gazigezazko bits, ugin artez

 Itzal ta lañozko esparruan

 aurkitu nintzan bai, esitua,

 zadorrezko estalki barruan

 ainbeste itxasoz arritua.

 Goiz gorrizkota arrats gorrizko

 egutaro odoltsuz gaindua

 aurkitu nintzan, negargarrizko

 munduaren aiotsez zapaldua.

 Itxasoa zan bai, itxasoa,

 berenalderdi txar ta onakaz;

 eguzkia, euria, laiñoa,

 orotariko aize, ekaitzakaz.

 Aizeaz, aizeaz batez ere

 astintzen duan aize gogorraz

 aurkitu nintzan an, noragabe,

 neure bizi-nai estuaren lorraz..

 Biziak darakusgu ontzia

 nolaz erabil, nolaz noratu,

 ikusiz nungoa dan aizia

 iakin gero nola eratu.

 Oldarka, gogor datorrenari

 eman bai amor, bear danean

 edota lotu, eutsi trinkoki,

 eutsi bulartsu bai, ten-tenean.