|
Irudiak
Muniategi, Sabin
-I-
Gorostian gorosti
eta, Donostian Donosti...
Bere Igeldo eta Urguil mendiz,
bere ondartza eder zoragarriz.
kale eta, baserriz
bai, ipar aize
edo, egoa dan emez...
bere kai bazter,
bera izakera eta, odol garbiz
Donosti beti da Donosti,
ekaitz eta bare
itxasoari arpegi emanez...
Eguna zan bai eta,
oņots ugariak zetozten biderik bide,
kale eta mendi bazterrez,
auto eta moto,
zar eta gazte
Bai, bultzi eta, trolebus beteak zetozten
Tomas Deunaren
egunaren pozez.
Ni ere bai, nerekin nentorren
nere bakartasun eta, ametsez
nerekin nentorren bai,
alako tximisgurdi
baztertxo baten...
Leiotik begirartuz,
zugatzak arinka zijuazten,
laster-lasterka,
aizeari arpegi emanez...
Eta, jendea
eta, jendea
emen igo, an jetxi
agurka bideari,
bakoitzak zeraman bai,
bere amets eta, berri...
Ni, batzuetan lurrez
edo, odei gaņez
eta, aldizka,
egunerokua irakurriz,
mundu-zear eta biotz-begiz
lagun arteko bakartade utsez,
galdua nentorren
ametsak eralgiz...
Eta, jendea
eta jendea,
emen igo, an jetxi
bakoitzak zeraman bai,
bere bidearen berri.
Eta, bateko Kennedy eta besteko Jhonsson
De Gaulle dala eta, bere Prantzi
Europa berriarekin;
gero, Alemani dala
eta, emengo arazo
eta, ango neke, zauri...
eta Kongo dala, Kongo eta Kongo...
beltz eta txuri,
ain ibillaldi geldian
ainbeste munduratze negargarri!
-II-
Donostira iritziz iruditu zitzaidan,
ainbeste arpel alai, alkandora txuriz,
ainbeste euzkera garbi eta ederrez
oraindik, Euskalerria zala Euskalerri!
Eta, danakin batera
eta, kaleak batean,
iņurriak bezela
baserri-giroz eta, biotzak zabal
alderdi zarrean,
arkitu nintzan
ikusiz... erakusketara ekarritako
ainbeste kapoi eta, ollar
ainbeste barazki
eta, ainbeste igali,
lurraren emai
eta, lanaren sari...
arto eta babatxuri,
bai tipula eta abar,
batzuk urre ziruditenak
eta, besteak zillar.
Eta, jendea
eta jendea,
eta, zozketarako txerria
intzirika, otzez,
baztertxo batean.
Umeak ere,
txirula eta, panpiņez;
batzuk bai, txistorra janez
eta, besteak,
begiak zoli, irten bearrez...
Olaxe, eguerdi aldera
(elbiak eztira bezela)
kale-bazterrak, ainbeste
erren eta, besomotzez,
ainbeste bizigai eta txistor sundaz
eskalez beteak zeuden,
egunari deiez.
Eta, ainbeste parreirri eta algaraz,
ainbeste alaitasun
eta, miseri argalez...
Kristo iruditu zitzaidan
eta, bai, Kristo zala
Kristo berbera zala,
Tomaseri aurkez...
O, bai, Jauna, Jauna
sinisten det, Jauna...!!
Baņa argialdi bat besterik etzan
eta, berriz ere,
neretik nerera aldendu nintzan
illunpe beltzez,...
Gero, ez Kristo ez Tomas,
kalerik-kale,
alaipe nastuan ezeztu nintzan
egunaren txistor sundaz,
biziari oles!
|
