Egoak

Muniategi, Sabin

 Esker-eskubi

 edo, erdikoz...

 bizi izatearen bidea

 aldizka, latza, gogorra,

 goibeltsua izan arren

 eta, arantzaz betea...

 Ezin da beti, ezaren,

 utsaren, negarraren

 samin-estalki beltza,

 zorigaitzaren

 atorra illunkorra

 itxaropenik gabe

 soiñean iantzi;

 ezin da beti, argige,

 bizia alboratu

 ta, negar anpuluzko

 illeta eresiz,

 bizitzako ateak

 betiko itxi.

 Udagiroko eguzki.

 egunetan,

 doiñu goikari, atsegiñaz,

 eztikiro, alai,

 abesten dualarik txoriak

 ta, ibaietan ere,

 ur ibiltariak

 goi-eztin argiko

 ikuspegiak-eta

 bere ertzetan

 begiratzen diran

 zugaitz zerukariak

 ispillutzen ditualarik...

 Biziak,

 uneroko

 aldatze,

 goiberaz...

 biziak dei dagi,

 irudimenari

 ateak zabalduz.

 Ai, nola ez guk ere

 ainbestekoz

 nau argi batean

 izarño bat eskuratu?

 Egoak bear dira bai,

 egoak, egan egiteko!