Arrese-Beitia
Muniategi, Sabin
Euskaldun jaio nintzan,
Euskalduna azi,
Euskara utzik amak
Eustan irakatsi;
Euskara maite maite
Zabiltz neugaz beti,
Euskara ill ezkero
Ez dot gura bizi.
(1881'an)
Euskerearen aldezle sutsu, kantalaria,
auxe dogu gizona, Lorailtar egun batez
an, milla zortzireungo berrogeita batean,
bizi ta eder zegoanean Udabarria
antxe, gure Bizkai eta Araba'ko mugan
jaio zan Arrese-Beitia olerkaria,
Otzandio erri entzutetsuaren lautadan
orduko izadiaren agerkera pozkorrez
Neurtitzezko biozkada ta bere esku lanez
erakutsi eban euskal sen argigarria,
etenbako erri-zaletasun, maitasunez,
azaldu eban bere doai zoragarria
olerki eder ta, santu biurturiko zurez,
itxi euskun bai artegintza ikusgarria
egun eta urte zearrezko ekintzapenez
goraldu ta aintzalduz gure Euskalerria
Euskerea zan bai aren bizitzaren gozoa,
aren negar ta barrea, izate guztia,
itxaropenezko t'etsipenezko aria,
aren betikozko ogi eder ta beroa,
euskerea zan aren edari iturria,
aren biotzeko eder kutun, abes gozoa,
mendi bideetako aize osasungarria,
aren zugatzik gurenaren erro sendoa.
Errikoi ta elizkoi, berein kantu alorrez
edatu zan, bai, aren ikuspegi zantzoa,
ederrik edota, trakets, baņa beti laztankor
ixuriz beren poz ta, negarrezko malkoa,
beti fededun, baketsu, beti itxarokor,
Foruak goralduz maitetasunezko sugarrez,
beti Jaungoikozko bidez, gizon agurkor,
Euskalerriz Euskalerri goituz bere soa.
Euskerea zan bai aren biotzeko kutuna,
eguneroko artu-emon, joan-etorriz,
aren gogozko janari, aren osasuna,
euskerea betiko goiberatze eta, zoriz,
aren barruko tristura, edota zoruna,
usain gozodun larrosa, krabelin, eitoriz
aren benetako maitasunaren lurruna,
gogoz laztandua, egunoro erabilliz.
Goraldu, txalo dagigun bai, aren izena,
antzerako euskal zaletasun ta egitez,
menditar aize, pago, orduko ida sundaz
otzandiotar erara gugana datorrena
alako gogai, berezitasun apartez
bere gogoeta sakonez, zelai ta lautadaz
euskerearen abarrots eztia dakarrena
noizbeinkako negargura, illeta otsez!!