Aintziņa baten
Muniategi, Sabin
Aintziņa baten gaztetasun aoz
odol beroaren jabe izan nintzan
ta, ibai izateko gogo beroz
benetan laztantsu ta ikarati
nire odol bizia, betikari,
ederrik jariotu zan antxe bertan
itsasoraņo irizteko asmoz
Bizitzaren berarizko ekintzan
nekaldua ta ostopotua izan arren
nire odola, arriak, arantzak zearkatuz
ametsik amets bazterrak azter, arakatuz,
aurrera zijoan itsasorakoz
ekin eta ekin alik ariņen.
Egunen buruz bidea egin zuan
ta, olaxe, ibilli ta ibilli,
apur-apurka, noizbait iritzi zan
ta, olatuz olatu ur aundietan barrenduz
ta, kresal igitsuan gorpuztuta,
zeruraņo igo zan ta, barriro
jetxi egin zan bai, euri biurtuta
iturburu edankor eder bat lurrean sortuz
ain garden-bizi ta arrigarriro.
Nire odola orain amets ber-bera da bai,
nire izatearen izakuntza, amets zergai;
nire abesti, nire betikozko biotz-emai,
nire euskal senezko iturburu ta gogai.
