Amari deika
Muxika, Luis M.
Biziaren zear, zenbat bider
atsegiņetan amesti,
jira nasian idurimena
berri-zale ta txoratil
ondasunen zorion-egarriz
izan ote dut eduki.
Ordu auetan
bene-benetan
biotz-muiņetan dut senti:
Mari'ren biotz
bakar leikela
gure zorion-iturri.
Atsekabe mingotsa miazten
ainbat diralarik ari,
nola Zu, seme errukarrion
Ama kuttuna izaki,
etsai erasoaldietan ez
daukezu gutzaz erruki?...
"Ama zera Zu,
kuttun-maitetsu..."
Gizonak aiez dei daitzu.
"Ama, lagundu,
eutsi iguzu"
arren biziaz daskaizu.
Orru-marru artean gogorki,
etsaiaren zirikaldi
aurka arnas estuan burruka
nagolarik, on-abegi
zure babespean zenbat aldiz
ar izan oi dut xamurki!
Arrosa-irri
biguņ-guri
guretzat zure aurpegi.
Ez da ageri,
ez dabe arki
Amarik maite, ain ezti...!
Maite-garretan suturik, elkar
dagigun laztan guri,
ta zure ezpain-arros gorriak
darion xamur irri
eriotz ordu zaillean bekigu
betiko poz eta bizi.
Agur, Amatxo, ene maiteņo,
seme negarti auen poz egizko.
Maitasun zure
indar da nere,
eta gaitz-neke
danen amaitze.
Zugan dagit amets, Ama,
barreneko bero, zorion laztana.
