inprimatu
Malko garratzak
Izenburua:
Malko garratzak
Sinadura:
Mujika Laskibar, Emiliano
Urkizaren iruzkina:
(Zat.?)
Egilea(k):
Mujika, Emiliano

Argitalpena:
Zeruko Argia.
Urtea:
1926
Argitalpenaren urtea:
8
Alea:
92.zk.
Orrialdea:
699

 

 

 

 

faksimilea ikusteko


Malko garratzak

 

Mujika, Emiliano

 

 Ixuri nitun malko samiņak

 txukatu gabe dauzkat oraindik;

 ¨nola txukatu baldin ez badit

 pozak ordaindu berotasunik?

 ­Ez dakit zenbat, t'ez dakit nondik,

 atsekebeak etorri zaizkit!

 ta urrundu gabe dabiltz nigandik,

 nere burua erotu nairik.

 

 Zartu baņo len, gazte nitzala

 jaulki zitzaizkin poz-gai guziak;

 griņ txarrak ere izan banitun

 arrunt betiko dauzkat utziak;

 ¨zergatik bada urratu naiez

 kezka gabeko baten garbiak,

 barrenen dabil atsekabea

 ezarririkan gogo larriak?...

 

 Atsegin guzik zapaltzen ditun

 itzal illuna nubela jabe,

 aurra nitzala-­­miņ garratzena!!-

 gelditu nintzan guraso gabe.

 Biotzko suak beltz daudelako

 bizi samiņ au itzali arte,

 etzait iņundik sortzen argirik,

 ­argiak beltz ba neretzat daude!

 

 Umetandikan nere odola

 beazun tantoz zegon nastua,

 orren gesal ta malko garratzez

 bat egiņa zan nere txertua.

 Ordu ezkero ementxe nabil

 atsekabetan txit zoratua,

 ozpiņ ibaian ezin aseaz

 nere biotzan daukaten sua.

 

 Ezaguerakin neregandu zan

 uda gabeko negu luze bat,

 muņetaraņo bada nik otza

 txikitandikan sartua daukat;

 Udaberriko txori txikien

 txirulirurik ez da neretzat,

 poza ta miņa, miņ biurtuta,

 berdin dirata... neretzat beintzat.

 

 Malkoz aseta, begiak lotan

 gorri gordetzen oi diranean,

 lozorroaren itzal beltzenak

 galdetutzen dit-ea zer detan-

 Ta ames gozoan itzal beltz ori

 poz eman naiez, asten da bertan...

 ¨nola ordea liteke asi

 poza igarri nere malkotan?

 

 Miņez, askotan eskatu diot

 obi gaņeko arri otzari,

 altxa dedilla, laztan bakar bat

 eman deyoan nere amari;

 au ere baņo biurtutzen da

 besteen eraz miņ emanlari,

 ta orrengatik beti ta beti

 malkotan nabil errukigarri.

 

 Gau ilunetan illargiaren

 izpi garbiak datozen eran,

 miņen ertzetik oroipen batek

 bein poz apur bat bidaldu zidan;

 poz pittin arek aitortzen dizkit

 zeru sariak norentzat diran....

 ¨neretzat bada izango ezdira

 emen saririk ez badet izan?

 

 Aldan lenena betoz ba, betoz,

 betoz nigana nere azkenak,

 kupida gabe ondatu naiez

 nabilkiteta miņen almenak.

 ­Betoz... bai... betoz! bete ditezen

 atsekabeen larri latzenak;

 ama gabeko umeen malkoak

 egiz dirata ­miņ garratzenak!

 


inprimatu