Olerti'ri

Tene

 Olerti...! Entzun Olerti

 nere edermin ezkutua;

 ondoren nazu ba, amesti,

 zuretzaz lilluratua.

 Eder-zale det gogoa,

 ta Ederra zugan dago,

 zatar da ludi eroa:

 zuretik zerbait emango?

 Ondoren nazu goizetik,

 ondoren eguerdian,

 gazte-gazte nintzanetik,

 eta zartu naizenean,

 naiz bakarrik nagonean,

 baita lagunak ba-ditut,

 alai, naiz illun-aldian

 beti nerekin nai zaitut.

 Zer ote zeran oldozten

 egunak joaten zaizkit,

 baña nun zauden igertzen

 ori bai, ori badakit.

 Zure berri ematen dit

 IZADI'k bete-betean;

 aizetxoaz bidal dizkit

 zoragarri, gaur goizean.

 Arkitzen zaitut berritxu

 errekatxo apalean,

 mendi barrenari muxu

 emanaz, jeixten danean.

 Zaude, baita Sarkaldean,

 itxas-mugan exerita,

 euzkiak ezkutatzean

 ditun margoaz jantzita.

 Abesten dezu, basoan

 bizi diran txoriekin,

 ta lo, amaren altzoan

 lo dagoan umeakin.

 Beti dituzu zurekin

 neskutzen gogo aratzak;

 beti dira Jainkoakin,

 maite zaituzten biotzak.

 Maite-mindunak negarrez

 zuregana biltzen dira,

 beren miña zure ederrez

 arindu ta gozatzera.

 Zoriondunak oztera

 pozago ta ederrago,

 beren poza azaltzera

 nola etzaizuz joango?

 Ona, ni, zure ondoren

 Olerti, kutun nerea,

 etozkit maitez mintzatzen

 edertasunez betea.

 Nere Jaun eta Jabea

 Beregana deitzen daukat:

 zuk badakizu bidea,

 arren...! atozkit laguntzat.