Neurekikoak
Tene
Itzali zaizkit beti-betiko
gau ozkarbia izarrak...
Ez ditut berriz nik ikusiko
euren dizkira ederrak!
Aiendu zaizkit itxas-mugetan
ikusten nitun ontziak,
egun garbian euzki galdatan
dizt-dizt dagiten pitxiak.
Itxas-mendarte batutxo baten
ni jaio nintzan txokoa,
illundua zait bere egalunen
orlegi iraunkor gozoa.
Udaberrian ase oi nintzan
izadiaren ederrez,
oraindik dakust sarritan
oroimenaren indarrez.
Urrutirik ez; ingurua motz;
laiņo artean argia...
guzia nabar begien lausoz
ene Goiko Jaun aundia!
Ikusi ezin an gallurreko
kurutzearen besoak,
igerri ezin ekaitz osteko
intzirkiaren margoak.
Enaratxuak non ote aurten
urteoroko kabia?
Tellatupean? Ez det ikusten
maitien detan txoria!
Pozik nintzake onenbestekin
ene Jaun ata Jabea!
Baņa naiz otoitz itxu ez nadin,
Zure naia da nerea.