Neurekikoak
Tene
Itzali zaizkit beti-betiko
gau ozkarbian izarrak...
Ez ditut berriz nik ikusiko
euren dizdira ederrak!
Urrutirik ez; ingurua motz;
laņo artean argia...
guzia nabar begien lausoz
ene Goiko Jaun aundia!
Aiendu zaizkit itxas-mugetan
ikusten nitun ontziak
egun garbian euzki galdatan
dizt-dizt dagiten pitxiak.
Ikusi ezin an gallurreko
kurutzearen besoak,
igerri ezin ekaitz osteko
intzirkiaren margoak.
Itxas-mendarte batutxo baten
ni jaio nintzan txokoa,
illundua zait bere egalunen
orlegi iraunkor gozoa.
Enaratxuak non ote aurten
urteoroko kabia?
Tellatupean? Ez det ikusten
maitien detan txoria!
Udaberrian ase oi nintzan
izadiaren ederrez,
oraindik dakust sarritan
oroimenaren indarrez.
Ikusten ditut, bai, eder dan besti,
usaintzen dedan lorea,
ta magalean aspertu gabe
maitatzen dedan umea.
Pozik nintzake onenbestekin
ene Jaun eta Jabea!
baņa naiz otoitz itxu ez nadin,
Zure naia da nerea.
