Otsoa eta anchumea
Moguel, Juan Antonio
Auntz bat zijoan basora
Anchumea echean ichirik
Oculluban ondo gorderik
Irten ez zezan kanpora.
Kontu, diotsa; ez irten
Biurtu nadin artean,
Eta iñor ba ta atean
Oles, oles egiten,
Ez idiki beingoan
Zaude iratzarririk
Ta begiak idikirik
Ni an ote nagoan.
Zelata dago otsoa
Esan ziona aditzen,
Baña goseak estutzen
Zuen agitz gaiztoa.
Anchume aragia
-Dio-da chit samurra,
Baña bear da gezurra
Neretzeko giberria.
Dijoa isillik atera
Aunz amaren soñuaz,
Asmo gaiztoz artuaz
Ta onela arrapatzera.
Anchumeak du gogoan
Bere amaren esana
Asko maitez emana
Basora zan ondoan.
Ala atearen zirritutik
Daramazki begiak
Ta erakusten dio argiak
Zegoan leku ezkututik,
Zala bere etsai otsoa,
Ez bere ama maitea.
-¡O malmutz goseberea!
Zein aizan i gaiztoa!-
Ala gogoz kortatik
Diotsa bere etsaiari.
Eta ¿zer ipuiak gazteari?
Enzun beza bertatik
"Artu bear dira gogoan
Zar jakintsuen esanak
Kalle artuz eman diranak.
Ez utzi iñoiz alboan."
|