Udaskeneko Marixabel

Manterola, T.

 Udaberriko euria degu

 fina ta maitea erruz,

 lurra berriro bizitutzen da

 hila bait zegoen neguz.

 Hola ni ere ibili nintzen

 neskatxa bati erreguz,

 aldegin zidan ta gogoan det

 hona bertsook hari buruz.

 Ezautu nuen Donostiako

 taberna baten zuloan,

 lagunak zitun inguruan ta

 hantxe geunden gu alboan.

 Elkar begira gelditu ginen

 zerbait sentituz kolkoan,

 zerbeza hartzera eramango ta

 hitzikan ez nun ahoan.

 Egunak pasatzen dira azkar

 zerbait dutenean bitxi:

 Miren Ixabel izena zula

 jakin nuen, ez zen gutxi!

 Beraren bila ibili nintzen

 -ez zedin neretzat itxi-

 elkartutzeko eguna ez zen

 nahi bezain pronto iritsi.

 Mozkortu ginen, ohi den bezela,

 hola da gure izakera,

 bustitakuan leguntzen zaigu

 amodiozko hizkera.

 Eskutik heldu, musua eman,

 bixitasunean gera:

 «Hoztu baino len -galdetu nion-

 jungo al gera ohera».

 Ez dizuet esan, ibili ginen

 maitasunaren partean.

 Ta ez det esango zer egin genun

 gure maindire tartean.

 Azkenerako galdetu zidan,

 euzkia zen goizaldean,

 «zenbat denbora galdu ote degu

 elkar ikusi artean.»

 Maitasuna da ibar ertze bat

 beti daukana gandua,

 hilko ez bada gelditu gabe

 izan behar da landua.

 Hastean «gero» hitza ez dago

 baina gero berandu da,

 ohartu orduko nahi genun hura

 izaten degu galdua.

 Egun batean Marixabelek

 kendu zidan bere grazia,

 neska batekin arrejuntatuz,

 txikituz genun guztia.

 Esaten,zuen «Gazte naizenez

 bizi ein behar det bizia».

 Ni geza baldin banintz bezala

 eta bizitza gazia.

 Azkenekoan bi hitz bakarrik

 bate gorrotorik gabe,

 min ein zenidan, ez du inporta,

 bueltatu zaitez halare.

 Lore batetik bestera ibiliz

 sakondu gabe bat ere,

 sekula santan zure barrena

 ez da geratuko bare.