|
Post tenebras spero lucem
Manterola, Jose
Atoz, atoz, gaztea
Atozkigu onera.
¿Zer naidit, Jauna; zertan
Serbi neza bera?
Atoz aurrera, Ama
Gajo bat dago emen,
Penaz zoraturikan,
Oñazeaz iltzen,
Bere ume tristeaz
Zerbait jakin nairik...
¿Zer dezakiot esan
Ume oyetzaz nik?
Atoz zu beragana,
Itzegin zaiozu,
Orrekin ere atsegin
Emango diozu.
Atoz, bai, atoz arren.
Andrea ¿zer nai dit?
Atoz, ikus nai zaitut.
Agindu bezadit.
¡Zer dakust, Jaun aundia!
¡Donosti maitea!
¡Ama, ama laztana!
¡Ama on nerea!
¡Arkite ustekabe ta
Zorionekoa,
Siñale asmegoki
Dontsu ta onekoa
Zuk dakartzu segurki
Berri zerukoa,
Biziko dala Ama
Euskal-Errikoa!
Laztandu zazu berriz
Donosti maitea,
Laztandu milla aldiz
Aur kutun nerea,
Bada ez naute asetzen
Zure maitagoak
Aspaldian ainbeste
Eresitakoak.
Atoz, eseri zaite
Nere ondoan, emen
Bada ikusi ta ere
Iya ez det sinisten
Ondoan zauzkatala
Aiñ gazte ta aiñ eder
Nola ikusten zindudan
Len ainbeste bider.
Atoz, maite-maitea,
Konsolagarria,
Zuk gaur biurtzen nazu
Berriro bizia.
Gaur bizi naidet, Jauna,
Il nai banuen len
Baña oen artean
Noizbait bezelasen.
Nere biotzeko Ama
Kutun ta maitia,
Ez nuen asko uste
Emen arkitzia.
¿Nolatan etorri da
Bakarrik onela,
Zerk berriz, ekarri de
Iltzeko unera?
Ai, gaisoa, ezagun da
Zerala gaztea,
Ez dakizula zer den
Penak izatea,
Zeranean orrela
Gauz oitzaz arritzen,
Jakiñik aspaldiyan
Nola bizi naizen.
¿Ainbeste, nere Ama
Sufritu du beaz?
Zuk uste al izan baña
Geiago ere askozaz.
Iñork ezin lezake
Pentsatu munduan
Ama baten biotzak
Zer sufritzen duan
Ikusirik umeen
Eskergetasuna,
Been aldegitea
Edo oztasuna.
¿Iñoiz ordea, Ama
Pentsatu ere du,
Diogun naitasuna
Geniyola galdu?
¡Ai bada ez banuen
Pentsatu sekulan,
Sufritu dedan aña
Sufrituko ez nuan.
Zalantz ori ez dakizu
Nere ume gasoa
Zeren zorrotza den ta
Zeiñ eriozkoa.
Beragatik egon naiz
Iltzeko zorian,
Ta ilko nitzan segurki,
Eman ez bazian
Bear nuen indarra
Orlako trantzian
Zuek uzteko penak
Guda zorrotzian.
Alare Ama gajoa
Berriro arkitzen det
Eta bakarrik iñoiz
Gaurtik utziko eztet,
Ordainduaz onela
Lengo utziera
Eta erakutsiaz
Nere maitaera,
Ni izango nau arreruntz
Beti aldamenean,
Nik konsolatuko det
Triste dagoenean,
Gure zortziko zarrak
Alai kantatubaz
Eta berorren penak
Orla gozatubaz.
Noiz edo noiz izango
Baldiñ baluke miñ
Ni izango nau erizai,
Ni ere sendakiñ,
Eta edukiko det
Bere gaitz-ondo
kontu zarrak kantari
Beti far gozoan.
Nik lagunduko diot
Bere bearretan,
Nik alegratuko det
Tristetasunetan,
Aztu-arazirik oso
Oroitz beltz guztiyak
Eta gogora-azirik
Farkoi eta alayak.
Modu onetan laster
Sendatuko da oso
Jarririk beriala
Len beziñ airoso,
Ta alde batera utzirik
pena ta tristurak
Berrituko ditugu
Lengo gure oiturak.
Bai, bai, nere maitea.
¡Ama biotz-bera!
¡Alare oraindik ere
Euskalduna zera!
¿Zer bada?
Beldur nintzan
Nere ez jakiñan
Beti erdaldun artean
Erdalduntu ziñan.
Ez, ez, ori, beñere...
Emen jayo nitzan.
Euskalduna izandu naiz
Ta ala nai det izan.
Ez naiz sekula aztuko
Amacho neria,
Zor dizkadala izate
Ta irkuntz au guzia:
Nere seme argidotar
Okendo illezkorra,
Idiakez ta Isasi,
Echaide pizkorra,
Eta beste askorekin
Jiron ta Aramburu,
Euskaldunak zirala
Naiz erdaldun buru:
Euskaldunak bai ere
Ta euskara zaliak
Izkun ta izkribalari
Eder ta maitiak,
Lariz, apaiz jaun ura,
Donostiar fiña,
Ta Aita Meager, gizon
Zintzo ta jakiña.
¿Eta nola aztuko naiz
Bilinch triste artzaz?
Nola kantari eder
Ezti-gozo argaz?
Euskal-zalia gandik
Oso estimatuba,
Bere anai guziyaz
Beti maitatuba,
Berari zor diozkat
Zenbait kanta gozo,
Irakurtzen diranak
Atsegiñez oso.
Ta zer: ¿izanda gero
Orlako semiak,
Nai du aztutzea euskera
Ta euskaldun legiak?
¡Ez, ez, ori beñere...
Emen jayo nintzan
Euskaldun izandu naiz
Ta ala nai detizan.
Atoz, atoz nigana
Donosti maitea,
Laztandu nazu berriz
Kutuncho nerea:
Onela zu ikusita
Nago zoraturik,
Ta erotzeko zorian
Izketan aiturik.
Atoz, laztandu nazu
Milla aldiz, umia,
Gaur biurtzen dirazu
Berriro bizia.
Lurreko ama guztiyen
Artian onena,
Zorion zagun gaurko
Gure zoramena;
Bai, amacho neria
Emendik aurrera,
Amik doatsuena
Berorri izango da,
Emen bilduko dizkat
Laster seme-alabak,
Azturikan aserre
Madarikatubak,
Eta bateniñikan
Guziak aurtandik,
Biziko gera aurreruntz
Pakean ta pozik.
¡Ai, kutuncho nerea,
Ala izan derilla,
Bai, bai, zoaz korrika
Señideen billa,
Ia arkitzen dituzun
Eta etortzen diran,
Zu bezelase denak
Laztandu ditzadan.
Adiyo, bada Ama,
Bekar berriz musu,
Eta nere etorreraz
Ez bedilla estutu:
Salto biyan banua
Ta emen naiz beriala...
¡Jaunak bere laguntza
Eman dizaidala!
Zoaz, bai, ta atoz laster
Donosti maitia,
Biotz-biotz erdiko
Kutuncho neria,
Zure Ama gaisoaren
Konsolagarria,
Euskal-Erri osoaren
Joya naigarria.
¡Zeñwn ederra dagon,
Zeñenw sasoikoa!
Aingeru bat diruri
Zeruetakoa!
¡Jaunak gorde dezala
Beti onen garbi,
Gloriya eman dizayon
Euskal-Erriari!
¿Emen atzera, Aitor?
Aztu nitzan zutzaz.
Ni beñipin arritzen
Ez nai batere ortaz.
¿Zer Ama aztutzen ez da
Guziyaz munduan
Ume bat ikusirik
Berriz bere onduan?
Aitor arrazoi dezu
Nago zoraturik...
¿Mundu ontan neretzat
Zer gloriya oberik?
¿Ikusi aldezu?
-Ez nuen
Bada ikusiko?
Eta bestela ez nuen
Iñoiz siñetsiko.
¡Zeñen ederra, Aitor,
Zeñen maitatsua,
Bera da gaur neretzat
Sendakai gozua.
Diruri Jaunak berak
Bialdu duela
Izan nain doatsu
Berriz len bezela.
Jaunak berekin dauka
Ama guziz ona
Zeñi ukatze ez dion
Eskatzen diona,
Eta ama dan aldetik
Errukiz beterik,
Bialdu diza Aingeru
Orise Zerutik.
Bai, bai, Aitor, ala da;
Nere Donostia
Zerutik jechitako
Da mandataria,
Ta orain, seguru nago,
Gaur laguntza orrekin
Dituela ekarriko
Chit laster berekin
Euskal-Errian diran
Nere seme denak
Betiko aitu ditezen
Noizbait nere penak.
Bai, bai, Ama gajoa
Nik ere ala uste det
Ta gauz orren gañean
Dudarik ere eztet,
Ikusi ezkeroztikan
Emen Donostia
Naitasunez zuretzat
Osoro betia.
Zure seme guziyaz
Aurki, Ama Euskera,
Emen ingurutua
Arkituko zera,
Eta espero dezagun
Izanik ori ala
Denak pake gozoan
Biziko gerala.
Iso... alde ontatik
Dira entzuten otsak,
Ez banau engañatzen
Senti detan pozak;
Ikus zazu ote diran,
Aitor, nere umeak...
Ia bada azkentzen diran
Zure naigabeak.
Au ageri da aurrean
Donosti galaiya
Dakarzkiela ondotik
Giputz ta Biskaiya;
Bai ta ere datoz anche
Beraen atzetik,
Naparroa eskuitara
Araua ezkerretik.
Labak datoz presaka
Atsegin aundiaz
Izketa gozo eder
Oso naigarriaz.
Nere ume maiteak,
Aurreruntz onela
Gure Jaungoiko altsuak
Gorde zaitzatela,
Eman dizayozuten
Euskal-Erriari,
Elkarte oso batekin
Ontasun ugari.
Atozte, ume maiteak,
Atozte nigana,
Zuen zai emen dago
Ama bat laztana;
Atozte laster labak
Bere besotara
Ta berriro doatsu
Gaur izango gara.
Lau oek batean.
¡¡Ama!!
Bedeinka, Jauna,
Zure altsutasuna,
Argitu duena gaur
Onelako eguna,
Jayo-azirik gudatik
Etsai batasuna,
Negar samiñetatik
Zoriontasuna.
Emen gaitu guztiyak,
ama chit maitea,
Jakiñik bakartasun
Berorren tristea,
Gatoz berorren penak
Konsolatutzera,
Ta oraindañoko kulpak
Gaurtik garbitzera.
Illoba gazte onek
Digu emon berrija,
Azpaldijan dagola
Gaiso eta erija,
Ta entzun dogun bezela
Erdu gara onara
Jausi nayean danak
Bere besotara.
Geure Ama ametia
Emen gagos denak
Arintuteko oro
Senti deusun penak;
Emen daukezu zere
Alabecho Araua
Bere aizpe guziez
Gaur oro batua.
Parka nazazu baldin
Noizpai banatua
Ibilli banaz zutaz
Ama matatua,
Emen naukazu orañ
Oso damutua,
Izan nairik euskaldun
Zure diñakua.
Akaba ditez oraiñ,
Ama, zeuzkan penak;
Emen arkitzen gera
Bere ondoan denak,
Eta ingurutua
Bere illobachoaz
Aurrerunz biziko da
Pozkida osoaz.
Ume maite nereak,
Orla nai det bizi,
Zuen artean beti
Nai nintzake ikusi...
Ez dakizute zuek
Zeñen dan tristea
Ama batentzat beti
Bakar arkitzea.
¡Zenbait negar egin det
Aspaldi onetan,
¡Zenbait malko ikusi da
Nere begietan,
Zabiltztela jakiñik,
¡Ai! zuen artean,
Naspill ilgarri eta
Guda gogorrean.
Amacho, utzi bezazki
Oroitz ain tristiak,
Pentsatuaz bakarrik
Gauza pozgarriak...
¿Ez gaitu emen ikusten
Denak bat egiñik,
Noizbaitko etsaigo charrak
Oso ta oro azturik?
Bai, Donosti polit ta
Maitea, ikusten det
Ta ikusi ta ere iya
Eziñ sinistudet,
Bañan oraindik ere
Ez zerate denak
Gaur nere ondora etorri
Pozez zeraztenak.
¡Ezetz!
¿Zer dio, Ama?
¡Danak ez gera emen?
Ez, ez, gaiso nereak...
¿Ez zerate oroitzen...?
Ez nas erorten.........
Ez ta
neure..................
Ta nire ez.
Esan bezaigu, Ama,
Ez gaitza euki kezkez...
¿Emen non dituzute;
¡Ai, desoroituak!
Esan, non dituzute,
Aizpa Franzikuak?
¡Ai bai!
Ala da, ene.
Ez giñan oroitzen.
¡Ordia Ama bat ez da
Aiñ errez aztutzen!
¿Uste dezute ayek,
Naiz Franzira ezkondu
Nereak ez dirala?
¡Ez, ez, arrazoi du!
Ta ez naiz batere arritzen
Naitasun onetzaz,
Bada Ama bat ez da iñoiz
Aztutzen umetzaz.
Zuek bezela ayek
Dirade nereak,
Bai, zuek bezelase
Euskaldun umeak,
Izanik danak berdiñ
Munduban neretzat
Zazpi alaba maite
Eta zazpiyak bat.
Argatik nai zinduzket
Ikusi baturik,
Señideak bezela
Denak maitaturik,
Eta poz andiena
Gaurko egunean
Arkitzen litzake
Zazpien artean.
Orainche bertan, Ama,
Juango naiz ni billa
Eta desio ori
Kunplitu dedilla,
Bada seguru nago,
Ause jakitian,
Etorriko dirala
Irurak aidian.
Zoaz, bai, zoaz laster,
Kutuncho maitea
Ia betetzen dezun
Kutizi nerea;
Zoaz ariñ, ta ariñ
Atozin onera
Bada zai gaude emen
Zure etorrera.
Berealase emen naiz,
Amacho neria,
Adiyo, aurki arte.
Adiyo maitia.
Orainchen, Ama Euskera
Ni ere banua,
Bada uzten zaitut emen
Ongi lagunduta;
Chit laster emango det
Berriz jira onera
Gaur zelebra dezagun
Umeen billera.
Zoaz, Jainkoarekin,
Aitor, ta atoz bizi,
Bada gaur nere ondoan
Nai zaitut ikusi.
¡Zenbat desio nuen
Aspaldi onetan
Onelase arkitzen
Nereen artean!
¡Ez dakizute ondo
Zenbat malko joandan
Nere begietatik
Lau urte oetan!
Naaspill gogor artean
Zuek ikusirik
Nere biyotz guztia
Zegon partiturik,
Eta esperantza ere
Iya galdu nuen
Zuek ikustekoa
Berriro iñoiz emen.
¡Ai, zenbat doakabe!
¡Zenbat negar samiñ!
¡Ai, zenbat ama gaisok
Duen biotzan miñ!
¡Zenbat galgarri eta
Zenbat odol eder!
¡Zenbat negar garratz! ta
¿Azkenerako zer?
Gu danok oñazpian,
Danok bentzuturik,
Euskal-Erri maite au
Odol bageturik,
Eta Arbola Santu,
Gure Legeena,
Etsaiaren aizkoraz
Puskatua dena.
¡Ama, ama, ez beza
Egin gaur negarrik!
¿Ez gaitu emen ikusten
Urrikiz beterik?
Denak kulpa izan degu,
Egiya da ori,
Botatzea ez da aski
Batak besteari.
Denok, denok, Amacho,
Beltz eta zuriak
Zakondu ditugu oso
Berorren zauriak.
Baña, doluz beterik,
Oso damutuak,
Ichumen ero artzaz
Noizbait sendatuak,
Geranean etsaien
Oñ-pean arkitu,
Ama, gure begiak
Dirade oso argitu,
Ta izuturik geronek
Egin degun gaitzaz,
Oroiturikan gure
Ama ta legeaz,
Aurreronz, atsekabe
Ontan ikasiyak,
Berorrentzat biziko
Gerade guztiyak.
Bai, bai, aski da, Ama,
Gerra ta atsekabez,
Asti franko zaitugu
Iduki negarrez;
Gura badogu osatu
Orain geure miñez
Bizi biar dogu denok
Pakean len legez.
Arrazoi du Gipuzkoak,
Arrazoi Biskaiak,
Pakean nai degu izan
Guk ere Naparrak...
Bai ta neuk ere, aizpek,
Ta Ama chit kutuna
Gura dot pakia ta
Geure anaitasuna.
¡Bedeinka bitza Jaunak
Zuen desioak,
Iraun aziaz beti
Gaur bezin sendoak;
¡Bedeinka zuen asmo
Damu egiazkoak,
Garbi ditzaten erru
Oraindañokoak.
¿Egiaz nai dezute
Nere osasuna,
Erri onen pakean
Eta ontasuna?
¿Betiko zoriona
Dezute denok nai?
Biotz guzi-guzitik,
Ama, nai degu, bai.
Bada ortarako ez da
Bide bai besterik,
Beste guziak daude
Irriskuz beterik,
¿Zer bide dan au orain
jakin nai dezute?
Bada kontuz, umeak,
Entzun nazazute;
Aski ez da Euskaldun-
Umea esatea,
Baizik beti euskalduna
Bear da izaten,
Maitatuaz munduan,
jaunaren urrena,
Gauz guzien gañetik
Sorterria aurrena.
Bearda beti bizi
jaunaren legean,
Antziria-antziñetako
Dotriña zarrean,
Gordeai Jainkoaren
Amar aginduak
Ta dauzkanak Eleiza-
Santak ordenduak.
Bear da Arbola Santu
Gernikan dagoena,
Iduripen ederra
Euskaldun legeena,
Nai izan erbesteko
Guzien gañetik,
Irmeki maitatuaz
Biotz-biotzetik.
Bear da izan beti
Euskera zalea,
Utzi gabe azturikan
Gure izkuntz maitea,
Garbiro gordetzeko
Egiñaz alegiñ,
Doai miragarri au
Iñoiz galdu ez dediñ.
Bear dira ere erdaldun
Bando-pillak utzi,
Bestela aik dira izango
Beti emen nausi,
Ekarriaz seguru
Gero azkenerako
Gerra eta naaspillak
Gure gaitzerako.
Izan gaitean beti
Euskaldun garbiak
Ta an konpon ditezela
Beltz eta zuriak;
Nai badegu emen izan
Zorionekoak,
Guretzat asko dira
JAINKO TA FUEROAK.
Utzirik bada alde bat
Lengo etsaitasunak,
Noizbaitko leikitz ta otiñ
Doakabedunak,
Aurreronz bat eginik
Euskaldun guziak,
Betiko izan zaitezte
Dan-danak anaiak.
Señideak gera ta
Amak arrazoi du,
Señideak bezela
Bizi bear degu;
Izan gaitean bada
Gaurtik pake osoan
Euskal-erria beti
Eukirik gogoan.
Ama, emen gaituzu,
Emen gera denak.
¡Ama, Ama laztana,
Aizpa anitz maiteak!
¡Zeñen gauza ederra den
Famili osua
Onela ikusitzia
Batian bildua!
Dirudigu chituak
Illunabarrian
Biribiltzen diranak
Kolken-ondorian.
Atozte, atozte nere
Alaba maiteak,
Ain denbora luzean
Ikusi gabeak;
Badakit naiz frantzesak
Egiñagatikan,
Zeraztela euskaldunak
Biotz-biotztikan.
Atzerrira ere ausartaz
Bagiñen ezkondu,
Eskual-umeak gera
Ta ala izan nai degu;
Agaitikan Franzira
Joan bagiñan ere,
An ere gure eskuaran
Mintzatutzen gere.
Bai, Ama, Pausotikan
Maule ta aronzago,
Zere ta gere izkuntza
Bizirikan dago,
Ta baduzu an ere
Ume anitz leyalek
Zere oroitzez aatzeren
Nioiz ez direnek.
Eskualdunek Frantzien
Gera beri eskualdun,
Zeren lege ta izkuntza
Galdu ez ditugun,
Ta onela Españie ta
Frantzia batian
Juntatuak arkitzen
Dire Eskual-irian.
Izan zaitezte ongi
Arkituak emen,
Egun obean eziñ
Etor zindezteken;
Aspaldiyan desio
Au ere banuen,
Azkenean kunplitu
Det gaur ill baña len.
Etsi nuen umeak,
Il bear nuela;
Sekulan egun ause
Etorriko ez zela;
Gaur emen ikusirik
Danak bat batian
Pozez zoratutzeko
Nago iya trantzian.
Laztan zaitezte bada
Bata ta bestea,
Zelebra zagun denok
Gaurko bakidea,
Ta eska zayogun gure
Jaun Jaungoikoari
Zoriona diola
Euskal-Erriari.
Emen nazu berriro,
Ama chit maitia,
Ekarririk nerekin
Zure erri guztia.
Aitu duten bezela
Emengo berria,
Datoz zuri eman nairik
Ongi etorria.
¿Non da Ama Euskera? ¿non da
Ama Euskera?
¿Ama maitea, non zera?
Pozkidaz gatoz zure semeak
Gaur emen zu ikustera.
Aitorrek jakin-arazi digu
Zorioneko etorrera,
Eta guztiok lasterka gatoz,
Ama zu laztandutzera.
Ama Euskera, Ama maitea,
Emen gaituzu gaur denak,
Zure malkoak chukatutzera
Arintzera zure penak;
Aurreronz pake chit naigarrian
Biziko gera anai denak,
Gordeaz garbi lege zar eder
Anziñako euskaldunenak.
¡Ai, ume maite-maite
Biotz nerekuak,
Atozte, atozte beti
Onela elkartuak,
Denak zerazte adar
Sustrai batekuak,
Ta bizi beazute
Onela batuak.
Eta ¿zein dira aurcho
Chiki polit oek?
¿Zeñek ekarri ditu
Onera oñez, zeñek?
Atozte, gaiso oiek,
Atozte Amagana,
Eman dizaizutean
Musu aundi bana.
Ama, au dezu nere
Semecho maitea
Au dezu itz-jostaldian
Euskal-batzarrea;
Donostiarrak maite
Dute onen bandera,
Zeñetan agertzen dan
"Bizi bedi Euskera."
Au da, Ama, nire seme
Iruñen jayoa,
Au da Naparroako
Euskal Elkargoa,
Eta anai batasuna
Egiten dijoa,
Zabalduaz bandera
Jainko ta fueroa.
Emen deutsu, Ama, neure
Semecho maitia,
Au dozu galai ta erne
Geure "Euskal-Erria;"
Orain dala iru urte
Jayoa Bilboon,
Anai chiki bat ere
Badau Lekeition.
Ezkon berrisa nago
Ta ez det neuk umerik,
Biñon ez nas luzaro
Egongo gaberik;
Neure senarrak nai du
Seme euskalduna,
Neu izan nain beti
Neure aizpeen laguna.
¿Oroitzen zera, Ama,
Ene seme onetaz,
Aspaldian ikusi
Ez dezun umeaz?
Lapurdiko menditan
Nigandik sortua,
Gaur gizon bat eginik
Dago ez ezautua.
Aragorrin jaioa,
Endaiko urbillian,
Abbadie jaun jakintsun
Aren jauregian,
Onise zor diogu
Ongi zori onian
Ume au azitzea
Gure Eskual-irian.
Ogoi ta amar urte
Oetan an dabil
Lan eginikan beti
Eskuara ez dedin il,
Eta urteoro agerten
Da iriko pestetan,
Buruan boneta ta
Makila eskuan,
Bein Saran, gero Urruñan
Edo Done-Palen,
Beste batean berriz
Eskual pestan Maulen.
Noizpait ere etorri da
Alde oetara,
Eskuara zaleai
Sari ematera.
Ta onegaz laudatua,
Ama, ekusi ziñan,
Irunen ta Elizondon
Ta azkena Markiñan.
Poz aundiaz, Lapurdi,
Zaitut gaur ikusten,
Napar ta Suberoa
Zure aizpakin emen;
Eta oso atsegin det
Emen arkitzean
Zure seme galai au
Gaur gure artean.
Esayozute biok
Abbadie jaun arri,
Zeñen dan neretzako
Bera laudagarri;
Zenbat egin duena
Ark neregatikan
Estimatzen diotan
Biotz-biotztikan.
Eta zuek, nere aur
Kutun ta maitiak,
Nere zartasunaren
Konsolagarriak,
Jarrai zaitezte onela
Fedez beti aurrera
Gordeaz gure lege
Maiteak ta Euskera.
Gure Amak arrazoi du,
Mutillak ez etsi!
Aurrera, esperantzarik
Ez sekulan utzi;
Gaur guretzat denbora
Bada gau illuna
Etorriko da noizpait
Ondoren eguna.
Bai, nere anai maitiak
Guazen beti aurrera
Jaso zagun Zerura
Anziñako Euskera,
Eta bere alabantzan
Pozkidaz eta alai
Kanta zagun zortziko
Eder bat
Bai, bai-bai.
Bizi bedi Euskera,
Izkuntz maitatsua,
Zeruban Jaunak berak
Guretzat sortua;
Euskaldunentzat doai
Guztiz eztitsua,
Izkuntz denen artean
Paregabekua.
Bizi bedi Euskera
Beti Euskal-Errian;
Jarri dezagun izkuntz
Guztien gañian;
Gorde dezagun garbi
Denok ill artean,
Euskaldunak gerala
Aztu ez gaitian.
Ongi, mutillak: maitatu zagun
Beti gure Euskal-Erria
Ipiñirikan odolaz goiti
Gure odol ta izen garbia;
Munduan ez da, seguru nago,
Au baño erri bat obia;
Gorde dezagun bada osorikan
Ama Euskeraren legia.
Oroi gaitean Jaungoikoagaz
Euskal-Erriko Jabeaz;
Oroi gaitean guraso zarrak
Guri utzitako legeaz;
Oroi gaitean Euskera gozo
Munduan paregabeaz,
Ta aurreronz ere izango gera
Mireztuak erbesteaz.
Ta orain, mutillak, ospatutzeko
Anai guztien billera,
Koroitu zagun erramu koroiz
Gure Ama Santa Euskera,
Arbol oisek eskeintzen dute
Erramu adarren aukera;
Berealase, gazte ta zarrak,
Guazen, bada, orain lanera.
Bizi bedi beti Ama Euskera
Jaungoikoak gorde dezala,
Ta arekin baita-ere Euskal-Erria
Eta euskaldun beti leyala.
Jaungoikoak gure lege zarrak
Noizbait biur dizaizkigula,
Euskalduna izan dediñ doatsu
Oraiñ arte izan dan bezela.
Pakea nai degu Euskaldunak
Pakea eta anaitasuna,
Ta Jainkoa eta Fueroakin
Doatsu izango da Euskalduna.
|
