Duvoisin jaunaren oroimengarriari

Lopez Alen, Franzisko

 Iltzen danian erri bateko

 Seme bat guztiz leyala,

 Iltzen danian doaiz beterik

 ¡Aztutzen ez da iñola!

 Baizik goitzen da aren oroitza

 Maite maiterikan nola

 Amak aurrari nai dion gisa,

 Intza soroak bezela,

 Choriyak bere arbola eta

 Nekazariak echola.

 Nik nai dizutan gauza donkitu

 Ez da urrez estalia,

 Ez da koroia arri fiña dun

 Aberats dizdizaria;

 Nere gogoak eskeingo dizu

 Malkoaren itz eztia,

 Samiñak senti duben antsiya

 Pake santu naigarria,

 Umezurtz batek egingo luken

 Beziñ kantacho tristia.

 Bañan... ez! zaude! askotan negar

 Barrenak egiñagatik,

 Askotan ere penak berekin

 Atsegin dauka nasturik;

 Bestela nola mundua igaro?

 ¡Begira baga tartetik

 Mariñel gizagaisoak nola

 Eriotzaren ondotik

 Ikusten duben odol urdiña

 Bendabalaren atzetik!

 Ez gininduke penak ainbeste

 Menderatuko lurrean

 Gure bizitza balitz loreak

 Izaten diran moduan;

 A!... Zergatikan jartzen danian

 Lore bat igarturikan,

 Badakagu, bai, beste bat ura

 Beziñ ona sarjindikan;

 Bañan gizon bat iltzen danean

 Guztiz ernea..., ¡Nondikan!

 Gaur edo bigar diyotenean

 Euskal erriko kondairak

 Adiarazten, asirik bere

 Seme argien doaiak;

 Ta diranean arkitzen gero

 Beste gizaldi berriak,

 Ta baraturik lurretik gaurko

 Bizirik gauden guziak,

 ¡Duvoisin zein zan... jakindukodu

 Beti Euskaldun-erriak!