Lopez eta Alen, Franzisko
Egun senti bat azaldutzen zan
Choriyen kantik gaberik,
Nun aben ordez etzan aditzen
Sutunpen otsa besterik.
¡Donostiarrak! ikus zazute
Ote dan iñon erririk,
Banatu eta jayo danikan
Subaren autsen tartetik.
¡Donostiarrak! zuben gogoan
Egun ontan deadarrak,
¿Ez aldezute aditzen nola
Nastutzen dituben garrak?
¡Orru etsayak! ¡orru sutunpak!
¡Orru itsaso zabalak!
Donostiakin alkartu nayan
Bere bagaren indarrak.
¡Donostiarrakl adi zazute
Aita ayek nola joan ziran
Etsayengana, utzita aurrak
Beren seaskachoetan:
Eta ordutikan aingeruchoak
Nola dauden ¡bai! zeruan,
Eta umant ayek nola betiko
Bildu diraden kondairan.
Antziñetako denbora ayetan
Erriak ziran ondatu,
Zitubelako-subak, etsayak
Orduan bereganatu:
¿Zuri etzaizu beste ainbeste
Ayei bezela gertatu?
¿Etzinduen zu, etsai sendoak
Guzti guztiya urratu?
¡Arri zaitezte erri aundiak!
¡Arri zaiztezte begira!
Ayen semeak beren seaska
Nola daukaten argira.
Ta zeon aurrai diezute maiz
Ikas dezaten gañera,
Beren biotzan eramteko
Gizalditik gizaldira.
Doatsu ayen seme leyalak
Asi zaitezte poztutzen,
Eta batean abi gaitean
Aunditasunak kantatzen.
¡A! Bañan nola genezake guk
Ai bazait barrena esaten,
Doai aundiyak izkribatzeko
Ez dela lumik arkitzen!
Orrengatikan arriturikan
Danak arkitutzen gera,
Ikusirikan lengo zañetan
Berriz egiñik zaudela.
¿Nola ez gerade pozez beteko
Baldin etorri bazera,
Uda-berrian zelai zabalan
Landarechoa bezela?
