Uso baten gozo-gaziak

Lazkano, Imanol

 Zuhaitz, abere eta loreak

 nituelarikan auzo,

 arrautz-axalak kras-kras egin zun

 eta nik burua jaso.

 Lendabizikoz esnatu nintzan

 amaren lumetan gozo:

 neronek ezer ez nenkiela

 munduratu nintzan uso.

 Hura kabiko xamurra eta

 hura amaren epela!

 Aitatxo, berriz, janari bila

 ohitura zuen bezela.

 Esan diteke hainbat zorion

 mundu honetan ez dela:

 zeruetako pusken bat naiz ni,

 ezin diteke bestela.

 Indarrak hartzen ari ginela

 zegoen nahiko nabari,

 gure gorputzak hazi ziraden,

 baitare lumak ugari.

 "Kabian ezin gera kabitu"

 esanaz gure amari,

 udaberria gurea da-ta,

 ekin genion hegari.

 Beti jolasti eta kantari

 bizi ginaden basuan,

 tristurarikan ez zen kabitzen

 halako paradisuan.

 Baina amatxok noizean behinka

 kezkati esaten zuan:

 "Gazteok!: hola ezin gindezke

 izan bizitza osuan!".

 "Ekaitz aldiak hurbil ditugu

 gazte bihotz-barrenguak!

 paradisu hau erruki gabe

 antzaldatzen du neguak.

 Orduan giro xamurrago bat

 eskeintzen digu heguak:

 bidai luze bat aurrean dugu,

 astin ditzagun heguak!".

 Bidai guztiak eder ginela

 nahiz izan gure usteak,

 berriro ere azaltzen ziren

 amaren buruhausteak:

 "Bidai horretan geratzen dira

 benetan gauza tristeak,

 etsaiak asko ditugu eta

 kontuz ibili, gazteak!".

 "Baina amatxo, ez zaiguzula

 gauza goibelikan konta,

 egin dezagun hegara lasai,

 munduan libre dago-ta!

 Inori kalte ez zaio egin,

 inor ez dugu gorrota...

 Pake irudi geroni gara,

 nor egon diteke kontra?

 "Munduko berri erakustea

 nolatan dugun gauz ona,

 bada pizti bat beldurgarria

 ta haundi du bere sena.

 Hanki bi ditu, eta luzexka,

 deitzen diote gizona...

 mundu honetan sortu denikan

 piztirik peligrosona."

 Gisa hontara kontu-kantari

 gentozelarikan danak,

 mendixka baten igarotzean

 aldatu ziraden planak.

 Azaldu ziren pizti gaiztoak,

 azaldu ziraden armak...

 eta orduan ikasi nuen

 arrazoi zuela amak.

 Satan beraren odolakoa

 horrelako pizti mota,

 bestela ezin errugaberik

 gisa hortara gorrota.

 Batzuk sarean erori ziran,

 beste batzuk tiroz jota...

 handik bizirik irten ginenok

 badadukagu zer konta!

 Baina gizona... nola zerade

 hainbat basati ta zaharra?

 Okerrerako egina ote

 zure adimen azkarra?

 Hutsa litzake, mantenutzaeko

 bazenu gure beharra...

 gu hiltzearen atsegina da

 zure arrazoi bakarra!

 Jaio-orduan eskubide bat

 eman zitzaigun denori,

 nere iritziz mundu honetan

 ukaezina inori.

 Naturalezak egin bagitu

 zu gizon eta ni txori,

 besterik gabe gorrotatzeko

 arrazoia al da hori.

 Talde haundia ginaden baina

 ari gerade gutxitzen,

 animosoa nintzaden arren,

 hasia nago etsitzen.

 Ta bitartean, gizon gaiztoa

 gure hilekin luzitzen

 gure bideak dirade hauek,

 utz zaiguzute bizitzen!