Ezkontzera doan dama bati

Lazkano, Imanol

 Esango nizkitzuke

 pozik iru egi;

 nere kontsejurikan

 nai bazenu segi.

 Maitemiñak berekin

 ditu bi arpegi.

 Bat ikusita ez zaitez

 itsutu geiegi.

 Ezin diteken gauzik

 etzazu amestu.

 Sofritze kontu ori

 ezkontzak berez du.

 Ikusitzeko zaude

 ainbat ordu estu;

 irriparra zaildu ta

 negarra erreztu.

 Zure maitemiñetan

 zaude itsu-itsu;

 asko ikusi ditut

 nik zure berdintsu.

 Urtean bat ekarri,

 sei bat aur mukitsu...

 irripar gozo oiek

 aztuko zaizkitzu.

 Emakumea dela

 etxeko jardiña;

 gizonaren azia

 ereiteko egiña.

 Orduan da gozoa

 eta atsegiña...

 Baiñan ondorioa

 ez da gauz berdiña.

 Gauza gogorra dela

 ama izatia.

 Burutik kendu gabe

 ibili zaitia.

 Eten da kendutzea

 soiñari zatia,

 ez pentsatu danikan

 itzez esatia.

 Zure aurrei gozatuz

 milla atsekabe,

 izango zera etxeko

 maitasunen labe.

 Bai egin ere «ama»

 izenaren jabe.

 Baiñan ez dezu lortuko

 sufrimentu gabe.

 Gaur zera landare bat,

 apain eta egokia;

 ta biar samin danen

 atseden tokia.

 Perla garestia ta

 ordaiña merkia,

 olaxe eskertzen da

 amaren nekia.

 Ama bait da maitasun

 sustraia ta zaiña,

 maitaleei zor zaie

 maitasun ordaiña.

 Ama maite degunak

 asko gera baiña

 inork maite ote du

 merezi dun aiña?!

 Jakin zazu bizitza

 gogor ta latz dana,

 baiñan ez dizut kendu nai

 barrengo poz dana.

 Zugandik sortutako

 aur baten laztana

 dezu munduko urrez

 ordaintzen ez dana.

 Gure gorputz au nola

 ez dan illezkorra,

 ondorenak sortzea

 degu derriorra.

 Arazoari eldu,

 naiz izan gogorra...

 Olaxe ordaintzen da

 gurasoen zorra.