Nere baserria

Laureta

 Mugarra'ri bizkarka,

 Aramotz mendia,

 mendi onen aldapan

 nere baserria:

 aurtzaro maitearen

 ikusle mingia,

 zein gomutagarri yat

 bere irudia!

 Arte biren keizpean,

 arpegiz mendira,

 urteen aztagaitik

 tente agiri da,

 juandako denporari

 lerdenki begira:

 bere arma senduak

 sekulako dira.

 Ilbitz legor meta bi

 atari aurrean,

 oillotegi betea

 atzeko aldean;

 ur ezti preskuakin

 oxin bat oiñean,

 arlanduzko askea

 oxinen ertzean.

 Bertatik urrin barik

 landa ta soluak,

 euren inguruetan

 sagasti-arluak,

 mendirantza ezkero,

 aritz ta paguak,

 ta batez be gaur-gero

 millaka piñuak.

 Aize garbia legez

 urko mendietan

 oitura garbienak

 bertako auzoetan;

 asaben ereduak

 jarraituz benetan,

 Kristo'n irakatsiak

 euren biotzetan.

 Euskal baserri onen

 bizkera goxuan

 urterik samurrenak

 igaro nituan;

 bere altzo bigunean

 len loa, egin nuan,

 nire lenen negarra

 berak entzun zuan.

 Goxuak izan ziran

 etxeko urtiak,

 baiña laburtu zitun

 Jainkuaren naiak...

 Amabi urte nituan,

 betetu barriak,

 deitu ninduanean

 Altsuaren deiak.

 Maite dau, oso maite,

 txoriak kabia,

 maiteago nuan nik

 nire beserria.

 Baiña nola ezetsi

 Jainkuaren deia...?

 Berari jarrai, itxi

 neban sortetxia.

 Agur, baserri eta

 zure pozkariak...!

 Zugan zabaldu nitun

 mundura begiak,

 ta ortxe naiko nuan

 zitezela itxiak,

 ez bazian urrindu

 gure bizpidiak.

 Amaitu dira nitzat

 zure ixil-autuak,

 zugaz igaro nitun

 une ain goxuak.

 Opari au eskatu

 dausku Jaungoikuak

 ez daiguzan irauli

 Bere egia goguak.

 Zugandik artu neban,

 euskal baserria,

 zanetan darabildan

 eusko odol garbia.

 Ordaindu dagizudan

 ainbesteko emoia,

 nire izatea zutzat

 bedi aintzagarria.