Iruchulo

Casal eta Otegui, Felipe

 Zoraturikan arkitutzen naiz

 Iruchulori begira,

 ikusirikan urte guchiyan

 onek egin duben jira

 gisa ontara, ez naiz bakarrik,

 asko arritutzen dira,

 arte batzubez azaldu gabe

 kanpuan izan badira.

 Berrogei urte izango dira

 irten nitzala emendik,

 bañan nik ez det arkitu iñon

 un beziñ uri pollitik;

 Euskal-erriya oroitutzian

 negar egiten nuben nik,

 bañan biyotzak esaten ziran

 biur zindezke oraindik.

 Jaungoikoari eskatzen niyon

 osasuna emateko,

 Euskal-erriya irichi arte

 nere seaska ikusteko;

 eta orduan Ama euskarai

 alegiña laguntzeko,

 betikotasun ordu artian

 ez nituela utziko.

 Osasun ona eman ziraden

 neri Jaungoiko maitiak,

 andikan laster ekarri nindun

 Iruchulora ontziak;

 azkar pozakin bete ziraden

 malkoz nere bi begiak,

 esanaz au da lasaitasuna

 artudun biyotz neriak,

 ¡O! uri gure maitagarriya

 galleuki zera azaltzen,

 zuri ematen dizuten fama

 denak dute ezagutzen

 mundu guztiyan zuregatikan

 askok dute itzegiten,

 zu aiñ eder ta garbiyagorik

 besterik ez dala arkitzen.

 Ugarte baten gisa zerade

 arkitzen uran erdian,

 badirurizu klabelliñ sorta

 lorontziyaren gañian;

 Koncha ederrea zurekin dezu

 bsterik ez dan añian,

 erru char asko kontzen dituna

 beartzen geradenian.

 Eliz dorreko eztill soñua

 aditutzen det orainchen,

 itsas aideak nere aldera

 oyartzuna du ekartzen;

 baga aundiyak orru egiñaz

 ikusten ditut etortzen,

 ondartzan gero lorturik dira

 Mrumur utzera biurtzen

 Mendi ederrak ere daukatzu

 gordelekutzat urrian,

 Jauregi chiki pollitak dira

 ikusten arbol tartian:

 edertasunan ispillu zera

 mundu guztiyan aurrian,

 beti onela azal zaitia

 loratsu larros gañian.