Katalin esneketaria. Koplak
1
Milairangako Katalin,
Emazteki bat lerdena,
Goiz guziez oinak arin
Baionarat juaiten zena,
2
Pitcher esnia buruan,
Ezpartina churiekin,
Bera bakarrik bazoan,
Irri eztiņo batekin.
3
lgaiten ditu patarrak,
Aitzinat beti lasterka,
Jausten ere gain beherak,
Nola haurrak atzemanka.
4
Salduko dut bai esnia,
Dio bere buruari,
Eta khenduko saria
Baionako hiriari.
5
Sari hortaz erosiko
Zortzi dotzena arrolze,
Gero etchean haziko
Bortzpasei chito aralde.
6
Oilotuko direnean,
Ederki gizendu eta
Salduko tut merkatuan.
Ah! ah! neretzat zer besta!
7
Hoiek eman diruketaz
Hiru cherri erosirik,
Aza ostoz, asuin puntaz
Umeak ongi hazirik,
8
Salduko tut Ezpeletan,
On ditezken bezein Taster,
Naski diru hainitzetan,
Ene Ian onari esker.
9
Azkenean behi zenbeit,
Beren chahal pullitekin,
Ikhusiren ditut noizbeit
Nereak atseginekin.
10
Aspaldian lehertua
Beinabila oinez beti,
Hola naiz bilhakatua
Etcheko andere handi.
11
Ohorerik gochoenak
Orok dauzkitet emanen,
Eta gure chapeldunak
Ene ikhusterat jinen.
12
Urguiluz oro hantua
Gogoeta honetan,
Katalin hor da heldua
Baionako portaletan.
13
Karrosa bat bizikisko
Heldu baitzaio gainerat,
Esnezalea lastersko
Jauziz doa bazterrerat.
14
Pitcharra zaio erortzen
Bere burutearekin,
Esnia zaio ichurtzen
Bere amets ederrekin.
15
Egitean nigar frango
Galdu duen esneari,
Zozotua beira dago
Han deremon errekari.
16
Zaldi madarikatua,
Hik nauk betikotz gabetu ;
Hik dautak, abre debrua,
En'ontasuna suntsitu.
17
Noizbeit badoa etcherat,
Zer zaion bada gertatu
Senharrari erraiterat,
Hunek omen du pampatu.
18
Nigarretan auzoari
Salaturik bihotzmina,
Auzo horrek gaichoari
Trufa du egin zin-zina,
19
Badire hainiz munduan
Katalin idurikoak,
Berak beren inguruan
Handitu nahituzkoak.
20
Nahi lukete altchatu
Berizeak baino gorago;
Jainkoak aphaltzen ditu
Ziren baino beherago.
|