|
Aita Juan Bixente. Karmeldar mixiolari agurgarriaren bizitza
Aldako
Bertso berri batzuek
nai nituzke jarri
euskaldun jendiaren
biotz berogarri.
Ortarako laguntza
ein diot eskari
Karmengo gure Ama
Sortzez Garbiari.
Otsaillean dirade
bederatzi urte
Donostian il zala
Aita Juan Bixente.
Biotz-onez entzun nai
baldin badezute,
Santu orren bizitza
abestu nai nuke.
Durangotikan bertan
Berrizko errian
Zengotita izenez
dagon baserrian
jaio zan Uztaillaren
emeretzian
milla zortzireun eta
iruroetabian.
Kristau onen oiturai
jarraituaz zuzen
arratzaldian bertan
batiatu zuten
San Bixenten eguna
orduan nola zen
izentzat Juan Bixente
ipiñi zioten.
Gurasuak zituen
euskaldun zuzenak,
Juanan bildur santuan
bizi ziradenak;
semiak azten ere
ongi zekitenak.
Dominike, Frantzisko
zituzten izenak.
Aita zun batez ere
entzute aundikoa
Frantzisko Zengotita
gañera Bengoa,
Teniente Koronel
Kaballerikoa,
Karlisten Gerratian
ibillitakoa.
Noizik-bein guraso oik
Juantxo daramare
Markiñan entzutera
Karmeldarren «Salve».
Onela omen zitzaion
biotzean erne
gogua izateko
konbentuan praille.
Luzaro euki zuan
nai ori gorderik
iñori esateko
adore gaberik.
Bein baten, alabaña,
amari ixilik
belarrira: «Amatxo,
praille jun nai det nik».
Gerran zebillen aitak
etzuan usteko
semia zegoenik
praille izateko.
Karta egin zioten
dana esateko
baimena eskatuaz
latiñ ikasteko.
Larrako konbentuan
amabots urtekin
jantzi zan karmeldarren
abituarekin.
Bertatik borondate
zintzoenarekin
santuen bidaeri
gogoz zion ekin.
Karmel-legiai zintzo
igaro zun beti
«gau t'egun otoitzean»
lenen-urte ori.
Eta urte buruan
ziozkan Jesusi
iru lekaideskeintzak
biotzez eskeñi.
Larreatik dijua
gero Burgosera
bere estudiuak
gogor egitera.
Urte bi barru dator
berriz Markiñera
Teologia deuna
bertau ikastera.
Meza-berri eguna
bein eldu zanian
etxeko danak ziran
eleizkizunian.
Aita bakarrik palta...
Guziok batian
otoitz egingo dute
zerun gerta daian.
Ogeitazazpi urte
besterikan eztu
ta bere sermoiakin
ginduzan arritu.
Nagusitzako ere
dote asko baitu,
Valencia ta Burgos
aginduko ditu.
Munduko onrak baña
ez zuten asetzen
ikustian animak
mixiotan galtzen.
Goi-su batek bai'dio
biotza kiskaltzen
Indietara nai du
animak salbatzen.
-«Laztan bero bat, ama,
agur egiteko
Jesusek eskatzen dit
Indira juateko.
Lurrian berriz alkar
ez degu ikusiko
agur bada amatxo
zerura arteko.»
Berrogei urte zitun
aruntz zijuanian
asmo bakar bat zula
bere barrenian:
Bizitz guztia nai zun
igaro lanian,
Inditar siñisgabe
ayetxen artian.
Amazazpi urtian
ainbat ekiñaldi
Luziferri kenduaz
animak ugari...
Umezurtz-etxe eta
eskolak irasi...
Zenbat lan egin zuan
Jaungoikuak daki.
Inditatik: atzera
pixka bat zartua;
ez pentsa datorrenik
adorekatua.
Mixiolari danaren
agerkaitzakua
bizar zuria dakar
elur antzekua.
Ez dator Juan Bixente
atseden artzera
baizikan lan geiago
emen egitera;
Mixioetarako
limosna biltzera
asiko da zerutar
eskale antzera.
Españan, Amerikan-
-beian eta goian
Mixio alde zerbait
inguratu naian...
Etzuan atsedenik
artu nai lurrian,
«Bai omen da astia
betitasunian».
Indiai nola lagun
beti asmaketan,
etengaben jardun zun
geroko urtetan,
gogoak berotuaz
Kristau errietan
berak ipiñitako
aldizkarietan.
Legunki ikutuaz
bioztxo biguna
umeei ere eska
ark laguntasuna.
Ordutik deitzen dute
umien laguna
Aita Juan Bixente
bizar zuriduna.
Mixiolari trebeak
zearo zarturik
artian bere leya
etzeukan aserik:
Ango Gotzai Jaunari
karta bat egiñik:
«Indietara, zion,
itzuli nai det nik».
Oraingo nai au etzan
betetzerakua...
Adi zazute bere
oñaze modua:
egun baten geldi zan
txit elbarritua;
aurrera gaxorikan
bizitza osua.
Neke-oñaze-miñak
gaxotu zanian
siñis-gabien alde
danak izan zian.
Zazpi urte elbarri
egin ondorian,
santu baten antzer
il zan Donostian.
Ezagutu zutenak
santutzat daukate;
ala zan, izan ere,
Aita Juan Bixente.
Aldaretara deilla
gure aita maite,
Euskaldunok Jesusi
eska zaiozute.
Alta Juau Bixente
Santu Mixiolari
zerutikan lagundu
zeure errian.
Onean irauteko
grazia ugari
jaunagandik iritxi
EUSKAL-JENDIARI.
|
