Artz bat eta bi iizlari

Joanes Lapurtarrak

 Larrugin bati bein

 bi Santangrazitar:

 «Mendian dugu artz bat

 il gogoa biar.

 Aren larrua zuri

 dugu saldu bear.»

 Tratua egin zuten

 amar untza zilar.

 Bi iizlari oiek

 biaramunean

 artz-keta ziren goizik

 sartu oianean.

 Iduri itz artuak...

 orduan berean,

 artz eder bat chut chuta

 agertzen zaie an.

 Artza ek uste baino

 andichago baitzen

 gure iizlariak

 or dire izitzen.

 Bat pago bati gora

 zalu da upatzen:

 bertzia alegia il

 lurrean etzan zen.

 Artza lurrean dagon

 orren gana doa.

 (Galtzetarat eginik

 an zagon gaizoa!!!)

 Artzak usainka dio

 urbiltzen aoa:

 «Pu! dio, au ila da

 auk urrin gaistoa!»

 Apur bat ibilirik

 igi-ta ingura,

 gibel aldetik zion

 sendi usteldura.

 Utzi zuen jan gabe

 ez baitzen barura.

 Bearrik zen ain ñapur

 goiz artan artz ura.

 Ila zelakoari

 artza urrundu ta

 laguna eldu zaio:

 «Errak, to, ez uka:

 Artza ari baitzukan

 iri mandatuka,

 zer erran ote daukan

 emak errepusta.»

 «Bearrirat urbilduz

 sudur eta ortzak,

 una zer erran dautan

 alimale gaitzak:»

 «Bertze aldi bateko

 au gogoan ar zak:

 Larrua saldu gabe

 il bear dik artzak.»