Alargunaren negarrak
Jautarkol
Guda dala-ta besoetatik
kendu didate semea:
Kendu didate, baņa noiz berriz
ikusko ote det maitea?
Gudarontz asko joan oi-dira
ta gutxi andik etorri:
guda-ekaitzak bota, ai! oi-ditu
uda azkenak ainbat ori.
Pozatik ez da nere etxe ontan,
alaiak iges-egin du:
emengo esku zana aldendurik
gaxook zer dagikegu?
Lengo basetxe zuri alaia
beztu ta txartu da, ziņez:
negar-dagilla dirudi, bera
ez datorrela-ta, miņez.
Or dabil motel-motel zakurra
gure baserri-inguruan:
goseak, berriz ia jan ditu
abereak ikulluan.
Sasi ta larrez josirik daude
landa, zelai ta baratza:
nun-nai dakuste nere begiak
nere min beltzaren atza.
Udaberriko lore t'euzkiak
ezin poztu ne-biotza.
Semea il ba'zait, nere ezti gaia
izango da eriotza.
Nun ote-zaude, maite?... Agian
lotan elurran gaņean...
Zure amari agian deika
zauri ta illotzen artean...
Agian... ene!, ai! utzi dezu
betiko, ludi gaiztoa...
Oroipen txarroi, nigandik iges,
ez mindu nere gogoa.
Bal, bizi da bai, ta biziko da
amak laztandu artean:
Goiko Jaun onak ez du lagako
bakarrik ama illunpean.
Laister bukatuko omen-da guda...
laister ba datorkit, beraz:
laister orduan poztuko nazu
zure abesti minberaz:
Berriro zure begi-argiak
argituko dit gogoa.
Zuk dakarkezu kabi ontara
berriro ogi ta beroa.
Mirentxu beti zure galdezka
etxean daukat negarrez:
argizaia lez urtzen ari da
gaxoa maitasun-garrez.
Ots-dagizute landa zelaiak,
ots, deadarka abereak:
alarguna lez beltzez jantzita.
ots-dagizu basetxeak.
***
Egia da, bai, bere berririk
ez dedala aspalditxoan...
Baņa lanaren-lanaz betarik
etzun izango oraingoan.
Ene gudari gaxo laztanoi,
nun, nola ote-zaukate...?
Gudaka gaitzak egun abetan
Izan dirala desate...
Mirotz zitalak nere kabitik
oztutako umetxoa,
edan ote du zure odola,
nun ote-zauka, gaxoa?
Gau t'egun nere biotzan dakart
kezka latz aben ekaitza;
biotz gaxoa au jo ta zatitzen
itsasoak lez, arkaitza.
Kupitu, arren, nitzaz, Jaun Ona,
beira nere miņ zorrotza...
Kupitu nitzaz, bestela, ateta
nere barrendik biotza...
