"Pako" gure belearen historia

Altzo

 Mila bederatzirehun

 laroita bostean (bis)

 kasu bat gertatu da

 Zaldibi partean.

 Beletxo bat bizi zan

 gurekin batean,

 Zubi aurren hazia

 pameli artean,

 norbaitek eraman du

 goiz triste batean.

 Urte bete zedukan

 ta izena «pako» (bis)

 aiton baten izenez

 bataia zalako.

 Egunero kalean

 ega eta tato,

 bazekien herriko

 haurrek hainbat joko

 beti presto zegoen

 edozertarako.

 Egun senti orduko

 hor agertuko zan (bis)

 bederatziak arte

 pasioan plazan

 haurtxoekin jolasten

 bazuen nahiko lan

 gero jubilatuek;

 jartzen zuten dantzan,

 gaua bezain beltz baina

 maitagarria zan.

 Gero eguerdian

 bazkaltzera doa (Bis),

 zuzen bilatzen zuen

 etxeko leihoa

 egunon kua! kua!

 mahai gainera noa!

 eltzean kazka! kazka!

 luzatuz mokoa

 gero kaferik gabe

 plazara jokoa.

 Jesus Mari zuen hark

 lehen nagusia, (bis)

 hau ere jende askok

 begiz ikusia:

 Nazabal tabernara

 poteatutzia

 jan ta edan zuen han

 nahi zuen guzia

 gero leihotik opa

 beltz moko luzia!

 Moko zorrotza zuen

 egaje habila, (bis)

 egun batez ostu zun

 kriston giltza pila

 teilatura igo zan

 hura iskanbila.

 Brunongana korrika

 eskailera bila

 giltza hoiek jeitera

 etorri dedila.

 Egunero bezala

 goiz hor agertu da (bis)

 atso batek hartuta

 sartu du zakura,

 arratsaldera arte

 ez ginen kontura.

 Haurtxoen aurpegitan

 zerbait gertatu da

 iluntzerako hau da

 herriko tristura.

 Haurrak atera dira

 bele horren bila (bis)

 eraman duen hori

 agertu dedila.

 Kale guztia dago

 penaz eta ixila

 triste utzi gaituzu

 ohi bele humila

 gure «Pako» maitea

 betirako hila.