Jabier naiz!

Jabier

 Taldean ikusi nuenean

 galduta zegoela iruditu zitzaidan.

 Horail-horaila, itsas koloreko begiak

 txokolatez inguratua.

 Atzerriko limosnatxoa zirudien.

 Une batez, nire desioak nahas zitezela utzi nituen

 eta arazorik gabeko haur batekin

 amets egin nuen

 ongi elikatua,

 identifikatuko zuten gurasoekin,

 etxean maitatua;

 baina errealitateak berriro

 engainatu egin ninduen.

 Deiturarik gabeko izen bat doi-doi

 beste zenbait haurride arteko bat gehiago.

 Bere gorputz txikia

 nortasun mikroskopikoa hartuz zihoan.

 Bere aihotz bortitza

 ongi zorrozturiko lapitza.

 Taldean ez zen nabarmentzen jada,

 behin eta berriro

 bere nortasuna oihukatzen zuen

 haur latindar bat besterik ez zen:

 Jabier naiz!