Amona bati, edozein amonari

Iraola, Rufino

 Zorionean argitu zuen

 zu sortu zinen eguna,

 handik larogei urteurrena

 orain ospatzen deguna;

 ama zintzo bat familirako

 eta bihotz euskalduna;

 merezi hainbat nola goraldu

 oi! gure ama kutuna?

 Zure bularpe horretan, gozo,

 edanez ginduzun hazi,

 eta euskara maitagarria

 kantatu ta irakatsi,

 erauntsi batek harrapaturik

 galdu zuenean kasi;

 ez da exenplu txarra, ez, ama,

 nahi badugu ikasi.

 Kristau pobrea izanagatik

 sortzetik edo jaiotzez,

 ez dugu nahi umezurtz geldi,

 ama, zure heriotzez,

 eta Jaunari deitzen diogu

 kantari geure abotsez,

 unte askotan gorde zaitzala

 opa dizugu bihotzez.

 Urteen baitan gorputza txiki

 eta luzatuak gonak,

 baina oraindik irauten dizu

 holako osasun onak,

 gutxi dira-ta horren bizkorrak

 larogeitako amonak,

 segi aurrera ere holaxe

 ta bihotzez zorionak.

 Ez zara izan, zenbait bezala,

 utzia eta lasaka,

 ez zara izan maixiatzaile

 inori gaizki esaka,

 ez zara bizi hestu ta presa

 aurrekoari bultzaka,

 zeren presaka bizitzen denak

 hil beharko du presaka.

 Hara nola, zu inguraturik

 seme, errain da biloba;

 etenik gabe doa osatzen

 behin hasi zenuen obra;

 amonarentzat dira gaur, hemen,

 hainbat hitz gozo ta lora,

 nabarmen dago zahartu arren

 inork ez zauzkala sobra.

 Hile xuriak dantzan dabiltza

 amonak buru gainean,

 gorputza ere ez dadukazu

 zuk mugitu ezinean

 eta oraindik hola bazabiltz

 umorerik haundinean,

 ez zinen, oso amutsa izango

 sasoikoa zinenean.

 Gutxi direla esango nuke

 hain momentu pozgarriak,

 pentsamentuak amonarengan

 dauzka, biziki, jarriak;

 hara, beroiek orain loratan,

 zuk mundura ekarriak,

 hau da, zuhaitz bat ihartzerako

 fruitutan zuhaitz berriak.

 Euskal herrian fruitu asko da,

 zoritxarrez harrak jota

 (hemen ez dago holakorik da

 esan da ez da inporta).

 Belar gaiztoa ugari bait da,

 nahiz hazi ona bota;

 amonak ez du errurik, hortik

 ez da belar hau jaio-ta.

 Hara, amona non ipini nik

 ispilu eta eredu,

 seme ta aita, biak garenok

 zer ikasia badegu,

 batekin ongi konplitu, ezik,

 besteai ezin erregu;

 gaztetan jator jokatu ezak

 hamaika zahar erre du.

 Ez da itxura, inolaz ere,

 inor ahotan hartzea,

 baina komeni gauza guziak

 ere parean, jartzea

 denontzat dator, dudarik gabe,

 derrigorrez, zahartzea,

 eta aurreak erakusten du

 nola dantzatu atzea.

 Beti bezala, azken bertsoa

 agur eginaz joateko;

 oraindik ere asko dagoke

 amonari esateko,

 baina uste dut zerbait badela

 saio batez emateko,

 ta, batez ere, nahikoa da

 bertso txarrak izateko.