Mariyari

Iraola, V.

 Inaziyo Mari

 etorri sait neri,

 bertso bi jartzeko

 maite zuben ari;

 aditurik ori,

 asten naiz kantari

 kontenta dediyen

 Inaziyo Mari.

 Sufri araztiatik

 ala dirurizu,

 biyotzikan gabia

 esaten dirazu;

 ¿zoragarriya nola

 izatia naizu,

 gasua uate gabe

 ostu badirazu?

 ¡Laztana nola egiñ

 ¡nola zure jabe,

 utzi baldin banazu

 asnasarik gabe

 zure meriyo banitz

 sartuba lurraz be,

 anchen bertan iltzia

 askoz nuke obe.

 Zu zerade lora bat

 nere zoramena,

 bikañagorik arki

 eziñ litekena;

 ta ni sinistanazu

 aize biguñena,

 beti zu lantandubaz 

 pasatzen naizena.

 Zure kaleko arri

 latz bati, Mariya

 kontatu niyon nere

 naigabe guziya;

 ¡ia etzan izango.

 damuba aundiya,

 bi parte egiteko

 kaleko arriya!

 Choriyak galdetutzen

 dirate kantetan,

 añ trise egoteko

 zer sufritzen detan;

 eta nik erantzuten

 diyotet penetan,

 zure amoriyorik

 zergatik ezdetan.

 ¿Nola ezdet egingo

 negar oroitzian

 eta pentsamentura

 sartu bakoitzian?

 mugitzen zan diz-dizka

 nere biyotzian,

 mugitzen diran giza

 izarrak urian.

 Bi edo iru aldiz

 esan dirasunez,

 farra, egiten dezu

 nere naitasunez,

 uste det ori dala

 pentsatu detanez,

 zuk aberatsa nai ta

 ni berriz izan ez.

 Munduban maitasunik.

 baniyon iñori,

 bakarrikan zan nere,

 ama-maitiari;

 ondoren eztakit zer

 pasa zaten neri,

 amaren naitasuna

 artutzeko zuri.

 Ume ezker gabia

 jakiñik ziñala, 

 badakizu biyotzez

 maite zindudala;

 alare ilko naiz ni

 zuk ez uste ala,

 "agur nere Marichu

 esaten detala.