Juan Manuel Besnes eta Irigoyen. Joaquin Lopetedi

Iraola, Victoriano

 Ez ditut ez gaur, argiratuko

 loracho intzez buztiyak;

 ez nua emen kontatutzera

 edertasunen graziyak;

 ez dizkizutet esango.dama

 galayen kanta eztiyak,

 baizik esan nai ditut Besnes-en

 eginde eder guziyak.

 Laguntzalleak isillik daude

 baso itsaltsu beltz artan:

 ¿nik zer kantatu nezake aiek

 zerbait ez laguntzekotan?

 zuk lira ona azken azkenez

 serbi nazazu lan ontan,

 au kantatu ta naiz biyak gero

 gorde erozeiñ choketan.

 ¡Ara choriyak orainchen datoz

 mendiyetatik errira:

 ¡zer zoriona sartzen diraten

 biyotzen ardi erdira!;

 atozte bada, atozte laister

 izan zazute kupira,

 aztu lekutik kantuz alcha ta

 azal dezagun argira.

 ¡Donostiarrak!, gurea data

 azaldu zagun mundura,

 zabal dezagun meresi du ta

 tronpetachoen soñura...

 egaztiaren luma luzeak

 mozturik bero modura,

 nola lantzen zau kanta dezagun

 euskaldun etorki ura.

 Ume utziak diran bezela

 laguntza gabe munduan,

 aien gisara beargilleak

 zuzendari bat estuan;

 seta gaiztoko luma apuak

 ibilli zuan estuan,

 menderatu ta jarri zan arte

 obeditua estuan.

 Nola saroiak, nola loreak,

 ibar ta mendi altuak,

 irudikatzen zituen danak

 ederki naskidatuak;

 arrastu legun biribilletan

 milla modura sortuak,

 oek zituen argiratutzen

 Besnes-en luma bastuak.

 Barats loratu, zelaicho eta

 pareta untzez jantziyak,

 argi-errañu indargabeak

 odol azpitik jachiyak;

 ¿baña noraño irichi ziran

 luma latz aren graziyak?

 eziñ sinistu leike dirala

 arrak sortuak guziyak.

 Itsaso urdiñ sosegatuak

 erakutsiaz arkaitzak,

 eguzkiaren sarrera eta

 arratz beltzeko ekaitzak;

 aritz lodiak, errekachoak,

 arbol tantaien gereitzak...

 ¡sari eder bat meresi zuen

 aren irudi bakoitzak!

 Pintatzalleak nai baldin badu

 lengo landua ongitu,

 bere paletan zuzendutzeko

 kolore danak an ditu;

 baña Besnes-ek ez zezakean

 arrastorikan berritu,

 argatik ziran lan aien aurrez

 gizon trebeak arritu.

 Emen daukagu kuadro eder bat

 erri-echean jasoa,

 Besnes aundiak donkidutako

 oroitza baliosoa;

 an gazte batek alchatzen ditu

 ezpata eta besoa,

 bizi dan arte eskudatzeko

 euskaldun erri osoa.

 Euskaldun onen irozgarria

 aurkestatzen du anziña,

 lege santuen gordetzallea,

 etsai askoren oziña;

 euskal-erriko onra garbia

 iñork borratu eziña,

 au da erriko seme argiak

 bost lumarekin egiña.

 ¡Zer balio du konparatzeko

 eginde saris beteak?

 ¡zer dirade, zer, bere aurrean

 urre ta diamanteak?;

 atozte danak ikusitzera

 zabalak daude ateak,

 nola puzkatzen ziran anziñez

 Ebros aruntzko kateak.

 Bere eskuan luma zan beti

 gosotsua ta zimela,

 etzuen ala menderatutzen

 Morgan aundiak zizela;

 arrastuetan atrebitua

 nola Goya-ren pinzela,

 eta irudi ederrekoa

 beste iñor ez bezela.

 Donostiako seme leiala

 euskaldun ume argiaa,

 onraz betea goitu zuena

 beraren jayo erriya;

 arte ederrez ondekidatu

 zuen eskola berriya,

 beretzat dira sari aundiyak,

 beretzako da gloriya.

 Urdindua ta pobre ill zanen

 eginde baliosoak,

 euskal-erriko kondairak dauzka

 kontuz osorik jasoak;

 bere obia estalitzendu

 erramuaren ostoak,

 lurrindatuaz jira guziak

 mendaren usai gosoak.

 ¡Donostiarrak! lenaz gañera

 alcha dezagun kantetan,

 gurea da ta zabal dezagun

 argi au urrutietan;

 jarri dezagun bera jayo zan

 erri-echeko goietan,

 bere izena oroipengarri

 brontzezko molde letretan.