Oianean

Urtsuia

 Aitz batean jarririk baso illunean

 Gure Aita prantzisko zegon otoitzean.

 Taupaka zebilkion biotz maitatia.

 Begiak negarretan, aiez eztarria.

 Jesus gozoarekin ari zen izketan,

 Ola esaten zion aiotsen erdian:

 -«Jesus maitagarria, Jesus txit laztana.

 Biotz-biotzetikan maite zaitudana!

 Zergatik mundutarrak etzaitu maitatzen

 Ta beti ari zaitzu atsekabe ematen?

 Gugatik jetxi ziñan lurrera zerutik

 Zure aunditasuna oso txikiturik.

 Birjiña Mariaren errai garbietan

 Gure gizatasunaz inguratu ziñan...

 Gugatik izan ziñan zigorrez eoa.

 Arantzez koroitua, gurutziltzatua...

 Ta orain mundutarrak etzaitu onesten,

 Zure maitetasuna eztizu ordaintzen!

 Jesus, ai! nik bedere maita al bazintzat

 Mundutarrak samintzen zaituzten bezainbat!-»

 Onela ziarduen prantzisko aundiak

 Geituz zeramazkila aiots-intziriak.

 Bet-betan aingeru bat jetxi zan zerutik;

 Gure Aita onaren aurrera agerturik.

 -«Zergatik ari zera, diotsa, negarrez

 Nasten baso guzia antzi-deadarrez?-»

 Ta maitasun-garretan biotza izekirik.

 Negar-malko miñetan begiak bustirik

 prantzisko'k esan zion zeru-goikoari:

 -«Ai! ai! nola nagoke negarrik gabe ni

 Orain gertatzen danaz oroitu banadi,

 Gogoratzean nola eztan maitatua

 Maitagarri utsa dan Jesus eztitsua?-»