Poza, atozkit!...

Inzagarai, Ramon

 Pozaren billa nator,

 eman albalite;

 lurrean badala-ta

 aitortu dirate

 Zati batekin, orra!

 doatsu nitzake,

 baiñan eztakit ziur

 non jo ta zein ate

 Poza non bizi zera?...

 ¡Añ ondo bañeki!...

 zure ate-ondoan

 negoke ni beti;

 biñan biyotz maitale

 dagonak iraki

 berriyak jakiteko...

 ¡ezercho eztaki!

 Lanak eragiten dit

 negar ta sotiña,

 nabai-arazo ere;

 ¡zer aldi samiña!

 odol biurtzen dala

 isardiz egiña

 al naiz naiz langille-aldra:

 burnigiñ, argiña,

 arrantzale, arotza,

 morroi, meatzgiña...

 denok maitatzen degu  .

 alezagun diña,

 zure aize, asnasa,

 eche, atsegiña:

 atoz! eskutatu-ta

 zauden erregiña

 eta esagutzeko

 zerdan gure miña.

 ¡ah, gu bezela pobre-

 pobrea baziña!...

 Zelayak bete dira

 loraz ta garoz

 arro daude lur denak

 landatu ezkeroz!

 emen, gariyak erne,

 an, artoak zorrotz

 ernaimentu guztiyak

 azi ta goi dagoz.

 Intzak miliskatzen du

 landa ta soroa,

 dalako lurrarentzat

 edari gozoa:

 bañan... ¡gora lanaren

 kemen ta arazoa!

 ¡gora nekazarien

 isardi -tantoa!

 Ori da lurrak intzat

 nai duen euriya,

 ikusi nai badegu

 garaiz ugariya

 bestela... zapuztu ta

 ¡zer motz, zer eriya,

 gorri, errea, zimel,

 gora irauliya!

 Antshina lur bustintsu

 soilla zegoanak,

 garaiz berritu ditu

 mami-gai t'azalak;

 orain badira bertan

 mendipe itzalak,

 goi ta be zabalduak

 gizonaren lanak

 ¡Ah bai, gora gentzake

 aldegun geyena,

 biyotzketa eztiyez

 Jaunaren izena!

 Bereak diralako

 zeru ta lur dena,

 ta guri datozkigun

 indar ta kemena.

 Atoz arrantzalea

 meatzgin arotza...

 atsedentu nai bada

 min dagon biyotza:

 erakutsiko dizut

 zure zoriontza,

 atsenden iranukorra

 pake eta poza.

 Bekokitik datorzkit

 beti,e gunero,

 nekearen altistak

 isarditan bero:

 garbi, leyar, ederrak

 diraden ezkero,

 pozak jaso ditzala

 isuri-ta gero!

 Larros, krabelin, lore

 ta bedar lagunak

 dariote baratzan

 zikort usaindunak,

 baiñan ordaintzen ditu

 ishurtze-utsuak

 goizeko asnasaren

 lenengo lurrunak.

 Choriyak berriketan

 ari arren jiran,

 estarri min, leunak

 lertzeko zoriyan...

 beti kantari, pozaz

 daude lan aldiyan...

 ¡Egiya... nik estakit

 choriyak zer diran!

 Jardun nai nuke beti

 choriya bezela

 kantari lanerako

 zintzoa naizela;

 zoramentsu, alaitsu,

 jakindun, leyala

 pozak bere semecho

 maitea nauela.

 Badabil gizadia.

 langin-aldera bera,

 pozaren billa larri

 gora eta bera;

 oyan aspertzen diran

 gaishoen antzera...

 ¡Poza, non zabitz gorde

 ta non bizi zera?

 Badala neretzako

 garaiz asnasea,

 lore-gañetan gosho

 dabillen aizea,

 usai osasungarri

 oparo betea:

 aitortzen da nere

 lan ta egitea.

 Nazaret!... , Zure leku

 ta leyarrak,

 lastantzen ditu aurren

 eguzki goiztarrak!

 Nik-e maita nentzazke

 zerutar-bastarrak,

 eta lorez ornitzen

 diran orma zarrak.

 Anchen eche batean

 arotzen mayian

 gazte eder eder bat

 ari da lanian,

 t'eztatik zerk arazo

 diran biyotzian,

 esateko berari

 negarrezkatian;

 ¡Atoz eguzkiyaren

 Egille donea

 ¡atzo, zeru lurraren

 Jauna ta jabea!

 ¡atoz, Jesus, miñaren

 atzegin betea!

 ¡atoz, ni lez zera-ta

 langille pobrea!

 ¡Gora, bai langille-en

 kolko ta besoa!,

 t'alperrik dabil mundu

 kangel ta zorroa

 eskeñirik eztakit

 zer zakel naroa,

 ................

 ................

 ¡Langille-en poza da

 beti Jaungoikoa!