Iritxi onena

P. Idarreta

 Jainkoak egiña da guretzat mundua

 arkaitz, ibaiz ta mendiz txukun apaindua,

 itxaso zabal aundi, dena urdindua,

 gizonak abitzeko toki labantsua;

 emen zintzoa danak, an goyan zerua!

 Bañan munduak ez du toki oberikan

 Euskalerriya baño politagorikan;

 asko etorri dira Indiyetatikan,

 oso gazte zirala joanak emendikan,

 esanik, ez dagola onen berdiñikan.

 Emengo arkaitz-talde, ibai ta mendiyak

 emen oi dizkigute gauza ugariyak;

 moxal eta betizu, ari ta ardiyak

 aberastu ditezen etxadi aundiyak

 erlijiyo donean garbiki aziyak.

 Zugaitz luze ta txarra berdetuak ostoz,

 zotalezko etxeak estaliyak lastoz;

 eta kupel beteak sagarraren mostoz,

 ondo egarritzean edateko gogoz;

 ibaiko ura baño obeagoa askoz.

 Jan eta edan lasai, alkandora garbi...

 mundu ontan lenbizi beti Euskalerri;

 antziñatikan emen badegu jatorri;

 izanarekin otsa digute ekarri...

 eta guziyen lore, maitetxo Donosti!