Amodiozko lore bat nahi nuke eskuartean

Ibarrezkerreko, Alexander

 Aspaldionetan amodioak

 naukalako guztiz ero,

 bertso hauek paratzen hasi naiz.

 alai egonen naiz gero,

 bihotza larri, arima ilun,

 erdi galduta egunero,

 desirak handi, bizitza pobre,

 artega, bat ere ez bero,

 egun batetan lortuko ote

 bikin bat egin'ta ez zero.

 Euskara ederraz bertsokantari

 erabaki dut jitea,

 senditu itxaropenak oro

 on baita erakustea,

 euritzarrak etorri orduko

 ohaideak izatea,

 zure gorpuzkeraren beroaz

 tristeziaren urtzea,

 gure lore hau ihar ez dadin

 elkarrengana biltzea.

 Arrats hartan zurekin egona

 badakit zer den plazerra,

 musu bat eman zenidanean

 irrista ezin gainera,

 zeure azal leun beltzaranaz

 enea ferekatzera

 pasa zinenean, bihotza

 zoakidan lehertzera,

 halakorik maiz ezagutzeko

 ez dut nik ukan aukera.

 Nire gainera etzanda eta,

 dardarez eta izerdiz,

 gorputzak jori, sendo lotuta

 lur honetatik ihesiz,

 zorion, plazer, nahikeriez

 geunden atseginez erdiz,

 zure arima zen nire argia

 maitasunez ilunerdiz,

 bularrez, ankez, besoez eta

 biok elkarren jauretsiz.

 Anbotogaina bezalaxe zen,

 haizetsu, eder'ta malkar,

 laket, leun eta atsegina

 gorputzek loturik elkar,

 ibai ur haunditako batetan

 izerdia ez zen hondar,

 amodioaz blai nahasirik,

 ondokoa zen gure izar,

 zu berriz bertan sumatzearren

 egonen nuke bai bizar.

 Parada hura joan eta gero

 ez zaitut baina ikutu,

 nahikundea izanagatik

 maitasunak zu ikutu,

 lar loturik uzanen zarela

 beldurrez duzu asmatu,

 ez el daukazu askatasuna

 inori saltzeko ezkutu,

 hemendik aurrera bakarrik zuk

 nahi bizitza burutu.

 Bertso honetaz agur eginez

 banoa kontsolakabe,

 esperantzak gora dauzkadala

 egia baina herabe,

 egun batetan zu erakartzeko

 sufrituko atsekabe,

 horrelakorik gerta dakidan

 apurtuko mila habe,

 elurra legez zara niretzat

 guri, bigun eta labe.