Loiolako choritto baten aühenak

Guilbeau, M.

 Mundurat ethorri nintze sobera yasaiteko,

 Bihotz-min, atsekabeak, zer ziren yakiteko,

 Bizia hatxberenetan tristeki igaiteko.

 Berri berritan yaioa, doi-doia lumatua,

 Haur bihotzik gabe batez izan; nintzeu hartua,

 Ama bazka bilha zela ohatzetik kendua.

 Oihan egian yadanik nindabilan airetan

 Hedoiak baino gorago bethi bozkariatan

 Eta orai kaiolan naiz hestura ertsietan.

 Mundurat emana nintzen airean ibiltzeko

 Eta ez presondegian bizia igaiteko:

 ¿Bihotza alegherarik nola dut kantatuko?

 Galdu dut ontasunetan ezin. prezatu dena,

 Galdu dut libertatea, harekin zoriona

 Urruak eta zilharrak pagatzen ez duena.

 Chirriparen basterrean zuhaitz baten gainetik

 Ez nintzen nihoz isiltzen airoski kantatzetik,

 Bihotz gogor batek ni nau bethikotz kendu handik.

 ¿Ene burhasso maiteac zer dire bilhakatu?

 Heyen hatx-ezti gosoa guti dut ezagutu;

 Haurride gasoez ere bethikotz naiz gabetu.

 Etchola sarreco ama alhargun erromesa

 Nigarretan harc derama arratsa eta goiza,

 Zeren ez duen gehiago entzuten eneboza.

 Harat hunat egaldatzen aleghera arinic

 Ikusten ditut lagunac, zorion guthi dut nic,

 ¡Heyec hain dohatzu eta ni bihotza ilhunik

 Ez dut ez esperantzaric hemendic yalkitzeco

 Libertateaz munduan ghehiago gozatzeco;

 Elduden primaderean nola dut kantatuco?