Bertsolari baten parragarrikeriak

Goldaratz, Andres

 Erregiak pasa-ta

 lenbiziko jaian

 bi lagun kaso batez

 Zarrantza joan giñan

 exeri-ta maian

 edan ta egon giñan,

 edan ta egon giñen,

 deskuidatu giñen.

 Aski desgaraien,

 lotara joan giñen;

 ez nun uste alakorik

 ziretela egiñen.

 Ni guatzera joatean

 an geyore izaki,

 funtzio bat ein zuten

 nere sakelaki;

 ikusi zutenian

 ain diru gutxiki,

 bete-ta utzi ziraten

 sueko autseki.

 Andre ta gizaki,

 abillek ta gizaki,

 ortara dijoanak

 intzake aixa-aski.

 Esnatu nintzanian

 ta ikausi burla ure,

 galde egin nioten:

 neri au norkein dire?

 Inorante deude;

 nola baitzen gaue,

 sorgiñen batzuk ziran

 dudarikan gabe.

 Ni deskuidatzen ba-naiz

 edan-ta egonez

 neronek pagatzen itut

 diruz edo lanez.

 Bañan Zarrantar oiek

 abillak izanez,

 paguak eiten ituzte

 oiek orde oyanez

 Iruñera joanez,

 bokadu onak janez,

 olako gizonez

 oroituko dira

 or zenbait Iriñes.