Ele-Ama
Gaztelu
ANDERE dugu Ele Ama
gandola eskuetan:
izar-argia, lore-usaina
ontzira dakar
Haurhoetik ilobiraino
ezti dario bidari-doan.
Zeru oztin-ninitakoan,
begi-izarrek ņir-ņir egiten.
Gogamen-bilbea, izpt-zuntzetara,
Aldi'ren goruan iruten.
Bizi-ekeratik orrobiraiņo
biotza dula iguzki
beroaz, argitara
lur-loreen hazkurri.
ELE guren arbasoena,
semen bitxirik maiteena
ezti gozo, endaren, erleena!
Poz yariozko urbegi Aberrian.
gantzukari zauritako atzerrian.
Usai gozodun lorerik garbien,
Maitagarri aiņa zoragarrien!
Biotzik ez bakarra baiņo
maitea be bakar, zurekikoa.
Abots bakarra nere aokoa,
zuretzat soilki eresiņo
bai-du mingaiņak gogortu dediņo.
Zure begi-izarretara nago
magalpe beroan etziņik
bularretik yalgo eziņik
erleek lore-miazketan antzo.
Ez dut abestu-al izaten, Ama,
izar oiei begira gabe.
Abes egiten orde
zure begipe yarri-ala.
Begi-izarrak ez itzali arren!
Begitaraz ate, ŋnork abesturen?
Euren izpirik gabe, ŋnora egiņen?
AMA! Begietan ŋzelan nigarra?
Pilpil samiņez ŋnork yarri bularra?
Ai! Zein biotzek arrizkoa
autsi bai-dizu eskuan murkoa!
Lurrin dario murko autsiari
ain leiatsu bildu lurriņa...
Semeak! ŋNor ez biotz-bera aski
atson galdua bildu leiokena?
Urbiltzean berriz "erdera" ez mintzo,
zuen abots latzak miņ leio.
"Euskera" nai du, euskeragaldua,
zaharra baizen berritua!
IDAZU, Ama, ao-ats garbia
Begi-malkoz, biotz-odolez
osatu-al nik murko autsia.
Nere zorion atson ixuria
biltzean, nere eskuok gantzurriņez
igurtziak bai-nituzke, apaiz yarria.
