Amak salutatzeb du Jesus bere haurra
Gasteluçar, Bernard
Zeruko Errege puchanta
Amaren sabel saindutik
Agertu zenean munduan
gorphutz batez beztitura.
Hala nola alchatzen baita
Itsasotik iguzkia,
Huna Amak nola zioen
Iduki solas eztia:
«Finean begietan zaitut,
Amaren seme maitea!
Utzi duzu ene gorphutza,
Preso zinauden etchea!
Izatu duzu ilhunpean
Karzel ttipitto batentzat,
Zuk behar zinduen lekhua
Aldare eta tenplutzat.
Arren Jauna, sofri nazazu,
Zuk eman libertatean
Pausa zaitzadan ene haurra,
Amaren bulhar gainean!
Eta barkha, diezadazu
Hartzen dudan ausartzia
Ene amudio handiak
Ematen darot kuraia.
Bainan, o Haur maitagarria,
Zume Amaren besoak
Benturaz eztute balio.
Hanbat, nola establiek!
Nola deithuko othe
Jainko Aitaren Semea?
Ala, zarela erranen dut
Dohatsu dohakabea?
Jainko guziz puchanta zare
Zeruetako glorian;
Haur paubre baten gisa zare
Bettemengo establian.
O Jauna, Printze dohatsua,
Ene Jaungoiko handia.
Bainan Haurra, o Haur jiakoa,
Eta ene haur ttipia!
Zer plazer zinduke? Se haska?
Ala, plazer aldarea?
Aita deithuko othe zaitut,
Ala deithuko semea?
Irakats diozozu, othoi,
Amari eginbidea
Nigarrez zer galdatzen duzu:
Intsentsu ala esnea?
Zure, minen sosegatzeko,
Ohoratzen tut, maitea,
Zure jainkotasuna behin,
Gero zure e botherea!
Egiazki zure Ama naiz,
Bai ta neskatoa ere:
Baraz zar darotzut bihotza
Eta zor beraz ohore.»
|