Oinaze dut!

Salaberria-Garbizu

 Gure baso garbian xurtoin sendoaz dagon

 urrin gozodun lore samurra bezela

 usmatzen dut pozkiro Jainkoak eman ziren

 bertze izkuntzak bezin eder den euskara...

 Begien aintzineko seaska zaarretik

 "sita" erranen diren alaba bezala

 maite dut biotzean amak seaskatxoan

 sendo ezarri ziren izkuntza euskara...

 Nere biotza berak goxotzen bai-du ainitz,

 baita jaio ez geroz mugitu mingaina

 bera bezin kutunik ez dut arkitzen bada...

 ­eta ainitz oinaze dut sartu zaion mina...!

 Orgatik oinaze dut oraiko aldi untan

 nolapaiteko gizon zirtzilen errana

 geuren euskara "latza, garratz ta tzarra dela,

 aundizkien mingaina lotsatzen duena..."

 Orgatik oinaze dut oraiko aldi untan

 euskaldun tzar gaiztoak erranen dutena

 "artzain jakinge aien ezpainetan bakarrik

 erabiltzeko dela zerbeit-zerbeit ona..."

 Arrunt urruindu dute uri aundietatik,

 ostikoz bota dute erri ttipitara;

 nola nai den dela-re biotza den artio

 itzeinen dugu sutsu ta pozik euskara...

 Erri ttipietatik bulka dute mendirat

 zerbeit farren artean gizon burugeak

 nola nai den dela-re ez daukagu beldurrik

 Jauna'rena bai-dugu, maite bai-du Berak...

 Orain bide zabalak ideki nai dituzte

 mendian ereinteko azi pozoindua

 oorez betea den euskera galdu eta

 bertzea jar, artzainak ezin ulertua...

 Mendiz-mendi dabilen euskara errugea,

 ur gardendun erreka garbien antzera

 jeisten ikusiko da menditik oianerat,

 oianetik zelairat, zelaitik urirat...

 An ikusi artio oinaze dut benetan

 gizon ttipi-ttipien egikera tzarra

 oinaze dut, bai, baño iragaiko zait mina

 sendotzean betiko minez den euskara,

 egingo den bezala jatorrak ba'gara...